Ali, posebno, Srbi su grana slovenskoga stabla, a u to stablo spadaju ovi narodi: Rusi, Česi (s Moravcima), Poljaci, Slovaci, Slovenci, Bugari, Hrvati, Srbi i Lužički Srbi.
Svi su ovi narodi bliski rod i govore srodnim jezikom i zovu se opštim imenom: Sloveni. Ali od svih Slovena najstariji su Srbi. Ime Srbin postalo je u nezapamćeno doba, na mnogo stoljeća prije Hrista. A ime Sloven, kao opšte naše ime, usvojeno je tek u dvanaestom stoljeću po Hristu, dok je prvi put ono poniklo u šestom stoljeću, kad se Srbi izbliže sukobiše sa Đermanima, a to su današnji Nijemci ili Švabe.
To je bilo ovako. Sva ona srpska plemena, koja su mogla među sobom da slove (da govore) i da se sporazumijevaju, nazvaše se Sloveni, a sve one tuđince, koji nijesu ”slovili” (govorili) srpski nazvaše Nijemcima, jer oni za Srbe zbilja bijahu nijemi – govorahu nerazumljivim jezikom. Ali, sve dotle svi današnji Sloveni zvahu se jednim opštim rođačkim imenom: Srbi. To jest: kao što su Srbi danas samo jedna grana velikoga stabla slovenskog; tako su onda svi današnji slovenski narodi bili samo ogranci jednoga istog stabla – srpskog.
Riječ Srbi postala je od stare srpske riječi Sorabi, a to će reći: rođaci ili svojaci. Dakle: sva ona plemena koja među se bijahu rod i govorahu istim jezikom zvala su se – Sorabi ili Srbi. A u starodavnom indijskom (sanskritskom) jeziku, iz kojega je postao i srpski jezik, i u drugim nekojim jezicima, riječ Srb znači čovjeka slobodna, plemenita, uzorita i junačna, koji se vječito bori”.
Teoretičar Dragoljub Vukićević Sarap u svojoj studiji “Srbi” ujedinjuje sve pomenute teorije. Od perioda vinčanske kulture, od šestog milenijuma prije nove ere preci Srba su se raseljavali po obodima Dunava. Oko 4000. godine prije nove ere jedan dio Srba starosedelaca iz Vinče lagano je migrirao na istok i stigao čak do Indije. Sarap tako sjedinjuje teoriju Olge Luković Pjanić i potom teorije Miloša Milojevića i Sime Lukina Lazića. Poslije mnogo godina Srbi su napravili krug i vratili se sa Slovenima na područje Balkana.
Konačno, poslije svih ovih teorija treba obratiti pažnju na još neke. Bilo bi zanimljivo uporediti istoriju nestalog naroda Hazara, koji je takođe postojao na prostorima Ukrajine, oko planine Kavkaz. Čuvena knjiga Artura Kestlera “Trinaesto pleme” objašnjava kako je većina hazarskih plemena preuzela judaističku religiju, te da se najveći dio ovog naroda kasnije iselio u Izrael.
Srpska slovenska plemena definitivno su bila susjedi s Hazarima, a Dejan Lučić smatra da su vjerovatno bili isti narod.
(Srpskainfo)
