S one strane buke navijača „Lusaila“
Prethodnih mjesec dana pažnju većeg dijela svijeta okupiralo je prvenstvo u fudbalu, koje je od samog starta pratila nemala doza kontroverze, od izbora države domaćina preko godišnjeg doba održavanja, do u najmanju ruku diskutabilnog načina na koji su Katarani dobili priliku da organizuju najveću fudbalsku smotru.
Elem, koliko se moglo doznati iz medija, organizacija prvenstva bila je na zadovoljavajućem nivou, iako su mnogi bili skeptični pozivajući se na činjenicu da Katar ima fudbalsku tradiciju taman kao Jamajka u ski skokovima.
Na najvećoj smotri najvažnije sporedne stvari na svijetu – što je ustaljeni izraz za pikanje lopte, učestvovale su trideset dvije reprezentacije, sa različitim fudbalskim tradicijama i nivoom fudbalskog umjeća, pa shodno tome, različitim ambicijama i ciljevima. Završni epilog mundijal je dobio nesporno uzbudljivom i kvalitetnom finalnom utakmicom Argentina – Francuska.
Ipak, evropski i svjetski mediji predstavljali su taj fudbalski duel, uostalom takav je odnos i prema čitavom konceptu savremenog sporta, kao pitanje života i smrti, kao da se u najmanju ruku radi o egzistencijalnoj budućnosti čitavih naroda.
Ne shvatajući ulogu savremenog sporta, a koji nije ništa drugo do analgetik koji se koristi kao sredstvo za manipulaciju širokim masama, ali i kao vrhunsko sredstvo za kanalisanje negativnog naboja koga ne manjka, pogotovu zemljama u tranziciji, sa nerazvijenim institucijama, slabim životnim standardom, visokim nivoom korupcije i manjkom političkog dijaloga, baš te široke narodne mase oduševljeno kliču i pozdravljaju savremene gladijatore, sa neskrivenim namjerama da verbalno i fizički brane razne Mesije i Embapee, da troše svoju energiju na besplodne i u suštini nebitne rasprave da li ,,Boginju“ zaslužuje jedan ili drugi trkač za loptom.
Ipak, ovo prvenstvo će biti upamćeno i po jednoj, na žalost, nesvakidašnjoj navici i veličanstvenoj slici koju su poslali igrači Maroka.
U vremenu u kome su kultura i porodične vrijednosti na rubu sjenke jeftinog spektakla koje nam nude razni rijaliti programi, agresivna muzika i inače intelektualno nezahtjevan sadržaj, u kome je sport dio organizovanog kriminala, (zar može neko pomisliti da nije tako ako je cijena jednog fudbalera stotinu miliona evra) – pravi pobjednici turnira jesu igrači ove afričke države!
Pobjednici su zbog toga što su kroz fudbalsku arenu, pred oči milijardi ljudi vratili dozu ljudskosti, pristojnosti, iskrene i tople emocije propagiranjem istinskih vrijednosti, stavivši u prvi plan žene koje su žrtvovale najbolje godine života odvajavši od svojih skromnih prihoda za njihove sportske članarine, kupovine kopački i drugih rekvizita potrebnih za bavljenje poslom koje će ih proslaviti i u konačnici dovesti u situaciju da ispišu istoriju i uđu u fudbalsku legendu. Zahvalni i svjesni značaja porodičnih vrijednosti fudbaleri Maroka su upravo ove trudbenice stavili u fokus zbivanja priredivši svojevrsni omaž majkama!
Sa druge strane kada je u pitanju reprezentacija Srbije – potpuno obrnuta slika. Od samog starta našu selekciju su pratile afere. Medijima gladnim spektakla, senzacionalizma, jeftinih i banalnih sadržaja, životi srpskih reprezentativaca i njihovih ,,boljih“ polovina, čijem odnosu ne bi mogla parirati ni najbolja kompilacija latinoameričkih sapunica, bili su prava ,,Meka“ za naslađivanje i tiraž, kao i za krajnju poruku konzumentima – gore pomenutim narodnim masama naviknutim na dominantne scene agresije, pornografije i bluda svake vrste koje su postale mejnstrim u srpskom novinarstvu, ali i cjelokupnom društvenom ambijentu. Ako tome dodamo i tragikomičnu epizodu sa pokušajem dizanja morala pred odlučujući meč sa Švajcarcima, na način da se taj meč predstavljao gotovo kao susret koji se igra protiv Albanije, zbog par igrača albanskog porijekla, a koji nastupaju u dresu Švajcarske, onda ne čudi krajnji ishod. A ishod je takav da je Maroko zauzeo visoko četvrto, a Srbija 29. mjesto, iako su obje reprezentacije došle na mundijal sa epitetom autsajdera.
E, da, da li je neko čuo za informaciju da je prije par dana poskupila struja?
Ni ja – ne čuje se od buke navijača sa ,,Lusaila“.
Milan Savić/ISTOK
