Kada je cijela Republika Srpska glasala za SDS, klela se u Radovana Karadžića i tadašnje rukovodstvo Srpske, čije je sjedište bilo u Palama, Banjalučani su što na ulici, što na izborima, izabrali da ih vode Biljana Plavšić i Milorad Dodik.
Ogorčene pristalice demokratskih promjena pravile su u to doba „sačekuše“ ispred hotela Bosna Karadžićevom tadašnjem najbližem saradniku, Momčilu Krajišniku, gađali ga jajima i prijetili da će mu „čupati obrve“, dok su, u isto vrijeme, dočekivali s počastima i cvijećem tadašnju državnu sekretarku SAD, Medlin Olbrajt.
U jeku prve “vladavine” Dodika i SNSD, kada je košarkaški klub Borac vodio bespoštedne bitke s tada „provincijskom“ Igokeom iz Aleksandrovca, Banjalučani su izviždali Milorada Dodika i njegov privatni košarkaški projekat, a obezbjeđenje tadašnjeg premijera Srpske brutalno je batinalo „Vulturese“ na tribinama u „Boriku“.
Kako bilo, Banjaluka i njeni stanovnici pune dvije decenije na izborima su glasali za SNSD i njihove gradonačelnike, potiho gunđali na betonizaciju grada, koji se još u bivšoj Jugoslaviji hvalio svojim zelenim oazama i parkovima, prevrtali stare uspomene i za sve krivili zlehudu sudbinu i stare vlasti.
U jeku višegodišnje vladavine SNSD Republikom Srpskom i njenim najvećim gradom, Banjalučani su ponovo, prije četiri godine, pokazali da su avangarda, iznenađujuće birajući opozicionog kandidata Draška Stanivukovića za njihovog gradonačelnika.
Sada, četiri godine kasnije, pojedini Banjalučani „avangardno“ čupaju slova iz još neizgrađenog Ćiriličnog parka, kidaju fenjere sa Kastela i telefonom zastrašuju penzionere koji su primili „kartice prijateljstva“. Pritom, kao neznajući, da je tanka linija između avangarde i notornog seljakluka.
Autor: Boris Knežević/Nezavisne
