Početak kraja korumpiranih političara

Proces rastakanja sistema baziranog na korumpiranim klonovima političkih djelatnika, mreži plaćenih analitičara, strogo kontrolisanim medijima, mafiji instruisanoj u značajnijim institucijama, čini se ulazi u terminalnu fazu.

Ono što je u toku 2022. bilo jasno svakome ko iole ozbiljnije prati društveno – politička kretanja na domaćoj sceni, posmatrajući situaciju i kroz prizmu svjetske geopolitike i njenih refleksija na naš prostor, svoju punu afirmaciju doživljava već na početku 2023. Tendencija, metodologija i tempo političkih procesa i odluka započetih prošle nastavlja se i ove godine.

Niz divergentnih tonova između rukovodstva Srbije i Srpske za ishod je imao gotovo javnu podršku predsjednika Srbije kandidatu opozicije za predsjednika Republike Srpske, gospođi Jeleni Trivić, u prošlogodišnjoj predizbornoj kampanji.

Izborna krađa Jelene Trivić

Ipak i pored ogromne prednosti koju je po svim relevantnim anketama imala gospođa Trivić, a sa kojima je bio upoznat i državni vrh matice, nizom manipulacija biračkim odborima i komisijama, spregom sa MUP-om, CIK-om, ali i međunarodnim faktorom, Dodik se uspio održati u političkom životu. Najblaže rečeno čitav mučni postizborni proces oduzeo mu je legitimitet narodnog predstavnika, počevši od izborne noći, pa otuda treba posmatrati Vučićevu potencijalnu podršku Trivićevoj u formiranju novog političkog subjekta, a ne kroz zlonamjerne insinuacije da Vučić preko Trivićeve, a kolektivni Zapad preko Vučića žele uvesti kolonijalni status Republici Srpskoj i Srbiji.

Uostalom, ukoliko i postoji nešto slično, odgovornost ne treba adresirati na Vučića, a još manje Trivićevu. Valja podsjetiti da se geneza Dodikovog uspona i sad već višedecenijske vladavine zasniva na neskrivenoj podršci zapadnih mentora, od finansijske i vojne pomoći na početku, do verbalne i političke u nastavku njihovog ,,turbulentnog“ odnosa. Oni su ti koji su stvorili od Dodika prototip balkanskog vlastodršca, iz čijeg djelovanja ili bolje reći nedjelovanja on crpi moć. Sporadični međusobni napadi, koji se intenziviraju u trenucima kada treba učiniti nepopularne mjere, poput predaje jasenovačke građe, formiranja Brčko Distrikta, prenosa nadležnosti, trasiranja puta u NATO savez ili uvođenja sankcija Rusiji, nisu ništa drugo nego igre iza kulisa, što bi naš narod rekao ,,da se Vlasi ne dosjete.“

Dodik uništio nacionalni integritet Srba

Gorepomenuto su primjeri najdirektnijeg izraza negacije i potiranja nacionalnog integriteta, a glavni protagonist sprovođenja odluka se nametnuo kao ekstremni primjer konvertitstva, čije je kameleonstvo po koloritnosti neprevaziđeno u novijoj istoriji političkog pragmatizma.

Kada imamo ove stvari na umu, postavlja se logično pitanje kako je uspio opstati na čelu naroda koga je osiromašio, zadužio, raselio, ponizio, duhovno i intelektualno osakatio?! Odgovor je u dobroj mjeri sadržan u pitanju. U etapama, postepeno, a sve u saglasju sa onima koje kolokvijalno nazivamo kolektivni Zapad, narodu je lomljena kičma, isisavana snaga, sistemom kuvane žabe preoblikovana kolektivna zbilja.

Odmah po prvom dolasku na vlast, koristeći se poratnim haosom, nesređenim društveno – političkim odnosima izvršena su dva kapitalna zadatka čije posljedice srpsko društvo u punom obimu nije prepoznalo do danas. Jedan je predaja jasenovačke građe, a drugi prihvatanje statusa Brčko distrikta, čime je Republika Srpska de fakto izgubila svoj teritorijalni kontinuitet! Pošto još uvijek ima onih koji ne shvataju težinu akta predaje originalnih dokumenata koji ukazuju na razmjere i razloge stradanja srpskog naroda u toku Drugog svjetskog rata, neophodno je plastičnim primjerom ukazati na nivo izdaje. Ekvivalent predaji građe iz Jasenovca bio bi da Jevreji predaju svoju istorijsku zaostavštinu nacistima ili Jermeni Turcima. Posljedice sramnog odnosa prema stradalnim precima osjećamo i danas, jer se u memorijalnom kompleksu ,,Kozara“ afirmiše i protežira narativ o 90 hiljada ubijenih Srba u Jasenovcu. Narod koji do te mjere izgubi iz vida posljedice ovakvih odluka, koji ih relativizuje, iznalazi razna opravdanja i za sebe što se nije aktivnije pobunio i za donosioca veleizdajničkog akta, ne može očekivati da će ga drugi poštovati, pa čak ni sopstveni vladari.

Sile kojima je prostor jugoistočne Evrope pripao nakon trijumfa u Hladnom ratu pravilno su razumjele stadijum propadanja i nizak nivo samosvijesti srpskog društva. Od datog momenta njihov primarni zadatak bio je da održavaju na vlasti izabranog kandidata, što do aktuelnog trenutka uspješno čine. To rade kombinacijom otvorene političke i finansijske podrške karakteristične za prvi dio angažmana ,,Zapad – Dodik“, a potom je taktika promijenjena, u smislu da su postali arhineprijatelji. Glumci su ostali isti, ali je radnja kompleksnija i perfidnija, odnosi su toliko zakomplikovani da je farsa u potonja vremena dostigla kulminaciju.

Preokret u režiji SDS i Ljubiše Petrovića

Vrijeme, logistiku i lagodan položaj dobijen od svojih partnera Dodik je iskoristio kao komparativnu prednost da oblikuje društvo po svojoj mjeri. Podredio je institucije sebi i partiji, zapošljavao i unapređivao laskavce sopstvenog lika i djela do te mjere da većina predstavnika izvršne i zakonodavne vlasti imaju apoteotični odnos prema njemu, anestezirao je akademsku zajednicu, ekonomski i privredno osiromašio društvo i zemlju, što je imalo za posljedicu talas emigracija, korupciju doveo do nivoa na kome bi mu pozavidio i Al Kapone, politički ambijent obesmislio cijepanjem političkih subjekata gotovo na godišnjem nivou, razorio boračka udruženja, paralizovao bilo kakvu progresivnu aktivnost, gušio slobodu govora i izražavanja, pa kad ni to nije dalo rezultate pribjegao je flagrantnom prekrajanju izborne volje građana. Tezu o teško kontaminiranom izbornom procesu potvrdio je nedavni referendum u Bijeljini, gdje je zahvaljujući dobroj organizaciji stranačke infrastrukture u zaštiti biračkih mjesta, kandidat SDS-a, Ljubiša Petrović imao preko 17000 glasova više od koalicije 16 stranaka, predvođene SNSD-om. Samo pet mjeseci ranije, u situaciji kad biračka mjesta nisu adekvatno kontrolisana, ta razlika je bila svega 1700 glasova za Trivićevu.

Upravo je Trivićeva ličnost koja se pokazala kao beskompromisni borac protiv sistema uspostavljenog prije dvije decenije. Naklonost društva u Republici Srpskoj zadobila je ne prihvatajući bilo kakvu formu simbioze i uvlačenja u sumnjive ,,dilove“ sa istrošenim i visokokorumpiranim predstavnicima političke hobotnice u čijim se raljama većinski dio pristojnog i civilizovanog društva, posljednjim atomima snage bori za dah. Kada tome dodamo da smo svjedoci tendencije kontinuiteta nedosljednih stavova, kako iz pozicije, tako i iz opozicije, pojava Jelene Trivić, ali i Milana Miličevića i Ljubiše Petrovića vraća nadu i daje snagu za još jedan udah, za još jedno zbijanje redova i nastavak političke borbe za stvaranje ambijenta baziranog na potpuno suprotnim vrijednosnim orjentacijama i etičkim simetrijama u odnosu na postojeće.

Izazovi za Narodni front

U tom kontekstu izvjesno je da će nova politička opcija privući dio apstinenata odnosno onaj dio ljudi koji smatraju da dosadašnje opozicione organizacije nisu pokazale dovoljnu dozu otpora dominantnim političkim konceptima.
Potencijalni kamen spoticanja između Narodnog fronta i stranaka opozicionog spektra mogla bi biti činjenica da će jedan dio funkcionera, članova i simpatizera SDS-a i PDP-a nesumnjivo dati povjerenje novostvorenoj stranci. Odnos koji će se izroditi iz takve pozicije biće svojevrsni test zrelosti za sve koji se deklarišu kao borci za uspostavljanje novih vrijednosti.
Ono što je u ovom momentu nepoznanica je to da li će NF uspjeti da animira dio članstva sadašnjih koalicionih partnera u vlasti, ali i kolika je zapravo podrška državnog vrha Srbije, prije svega predsjednika Vučića kao dominantne političke figure na prostorima gdje živi srpski narod?! Moć njegove sugestije bili smo u prilici da vidimo u nekim prethodnim izbornim ciklusima u Republici Srpskoj, ali i u Crnoj Gori. Politička interakcija će vjerovatno zavisiti od strukture Narodnog fronta, integriteta i autoriteta nosilaca politika, od programa i ideološke platforme, nametanja proaktivnog pristupa, samim tim od mogućnosti šire društvene integracije.
Činjenica je takođe da je opozicija u kritičnom trenutku po njeno djelovanje dobila novi energetski impuls u vidu rezultata na referendumu u Bijeljini, što je za posljedicu imalo svojevrsnu reafirmaciju Srpske demokratske stranke, kao i stvaranja novog subjekta na čelu sa Jelenom Trivić. Dalja budućnost zavisiće od stava i ponašanja njenih lidera. Ako pravilno prepoznaju politički trend u okruženju i odbace mogućnost nametanja autoriteta, zanemare sujetu te javnosti prezentuju harmonizaciju unutrašnjih odnosa i fokusiraju se na pitanja homogenizujućeg karaktera, odnosno na zajedničke teme, bez međusobnih disonantnih tonova, vrlo je vjerovatno da će se u skorije vrijeme i u Republici Srpskoj desiti što se upravo dogodilo u Crnoj Gori.

Milan Savić/ISTOK