Usvojoj prepisci sa Fridrihom Engelsom često je pominjao Srbe i Crnogorce u podsmješljivom kontekstu.
Mladi Engels mu je pisao još 1863. godine kako uči srpski jezik, jer je od svih slovenskih jezika najlakši. U to vrijeme čitao je i narodne pjesme Vuka S. Karadžića, ali za razliku od Getea ili braće Grim nije bio oduševljen njima. Marks i Engels smatrali su Srbiju i Crnu Goru za ruski interes, čiji su vladari samo produžena ruska ruka. Srbi su po njima bili zakržljali, kontrarevolucionarni narod, bez istorije i istorijske svijesti, koji će nužno nestati u oluji svjetske revolucije.
Evropski narodi koji su trebali da sprovedu veliku komunističku revoluciju bili su narodi Zapadne Evrope, a od Slovena jedino Poljaci, dok su Rusi bili problematični. Kasnije se dogodilo nešto potpuno obratno. Za varvarske otpatke naroda, koji su trebali da polako nestanu u svjetskoj revoluciji i za vrijeme diktature proleterijata, Marks i Engels smatrali su sve Južne Slovene, Gele u Škotskoj, Bretonce u Francuskoj, Baske u Španiji, Rumune, Grke, Čehe i Slovake.
Marks i Engels su smatrali da je opstanak velikog Turskog carstva ključ za sve male narode Balkana i Istočnu Evropu. Ukoliko prežive, nad njima treba sprovesti bezobzirni terorizam i “pustiti im krv”.
Poslije Oktobarske revolucije i Drugog svjetskog rata, Marksove i Engelsove ideje raširile su se po istočnoj Evropi i Aziji. Nevjerovatno djeluje da su ljudi koji su tako loše pisali o Srbima i Crnogorcima, u vrijeme Titove SFRJ bili obožavani kao najveći prijatelji našeg naroda. Naravno, niko nije pominjao njihove intimne prepiske, već su svi imali u rukama “Manifest komunističke partije”.
Poslije 1968. godine marksizam je polako počeo da gubi svoju snagu. Brojni intelektualci, protivnici režima, poručivali su da su i oni Marksisti, ali sljedbenici braće Marks. Petorica braće Marks, redom Harpo, Gručo, Čiko, Gumo i Zepo, u periodu od 1935. do 1940. su bili među najpopularnijim komičarima na svijetu. Rođeni u Njujorku, u jevrejskoj porodici, možda su i mogli imati neke rodbinske veze s Karlom Marksom, ali to nikad nije istraženo. Svakako da su bili značajno liberalniji i umjereniji prema pripadnicima drugih naroda.
Njihov humor zasnovan na tradiciji jidiš kabarea ismijavao je ljudsku glupost, pohlepu i svaku vrstu tiranije. Njihov najslavniji film, “Pačija supa”, ismijava režime dvije izmišljene zemlje, Fridonije i Silvanije, koje su u ratu. Taj film bi dan danas bio aktuelan kada bi se akteri zamijenili sa zemljama zapadnog i istočnog bloka kada bi bile u nekakvom ratu. Gručomarksisti stoga ismijavaju ideju da neki narodi mogu biti manje bitni od ostalih.
Famozni Gručo je zbog svog otkačenog humora i danas legenda čiji se vicevi prepričavaju. On je vjerovatno slično, kao i njegov prezimenjak Karl, zamišljao svijet bez granica, koji živi u miru i izobilju, ali ne po svaku cijenu.
Autor: Vladimir Đurić Đura
