Izborni marifetluci i jalova opozicija
Priča o izbornoj krađi epskih razmjera, realizovanoj preko fantomskih glasača, i to pretežno onih iz Republike Srpske, koju je tzv. prozapadna opozicija danima koristila kao razlog za novi izborni debakl, po svemu sudeći, uskoro će biti odložena u fioku.
Konstitutivna sjednica Skupštine Srbije zakazana je za 6. februar. Na dnevnom redu naći će se potvrđivanje mandata narodnih poslanika, izbor predsjednika, komisija i radnih tijela i druge tačke, uobičajene u ovakvim prilikama. Pristanak opozicije da prihvati osvojene mandate na izborima, koje i dalje naziva nelegalnim, iznenađenje je samo za naivne i politički nepismene. A „argumentacija“ da mandate neće odbiti jer su ih zasluženo osvojili i jer im omogućuju da, ovaj put, institucionalno, ukazuju na zloupotrebe vladajućih, a potom i bojkotuju (?!) rad novoformiranog Parlamenta, definitivna je potvrda da se na srpskoj opozicionoj sceni, barem onoj kojoj sunce ne izlazi na Istoku, nalaze osobe s deficitom političke dosljednosti i vrlo mršavim znanjem iz oblasti političkog komuniciranja.
Kratka analiza predizborne kampanje, čiji je lajtmotiv trebalo da bude BORBA PROTIV NASILJA svake vrste, pa i onog koje se sprovodi nad mentalnim zdravljem nacije, pokazuje da se grupa okupljena oko koalicije Srbija protiv nasilja zaplela u kučine sopstvenog narativa: umjesto proaktivne, konkretne, emotivno nabijene, ali ne patetične kampanje, imali smo trakavicu antivučićevskih tirada, koje su u očima birača samo „bildale“ arhetipski portret predsjednika, inače vrlo vještog u balansiranju između dva paralelna imidža: gospodara svih procesa na jednoj, i radoholika – mučenika izloženog konstantnim napadima i osporavanjima, na drugoj strani. Neslavno su prošli i pokušaji da se od samih aktera opozicionog fronta naprave žrtve: Od vinovnika seks-afere za čije curenje u javnost je optužena BIA (ipak nedovoljno da se žrtvom proglasi neko uhvaćen inflagranti s tuđom ženom i bijelim prahom u enterijeru) do štrajka glađu, oblika političkog otpora koji, ako ga ne provodi ličnost sa ozbiljnom harizmom, simbol otpora i neko ko emanuje spremnost da ide do kraja – ima tendenciju skretanja u melodramatski šund. Jednako su prošla i nastojanja da se tragediji u „Ribnikaru“, koja je pokrenula lavinu ogorčenja i na ulice izvela stotine hiljada građana, tokom izbora da „vještačko disanje“. Slabost vlasti i nevjerovatne komunikacijske lapsuse samog Vučića u tom periodu, kao i ljutu žuč naroda izlivenu na beogradske ulice, opozicija nije umjela da iskoristi. Umjesto da protestne šetnje nastavi i u vrućim ljetnjim mjesecima, ova se grupacija opredijelila za raspust i jednokratno brčkanje nogica u plastičnom bazenu ispred zgrade Skupštine. Moderna politika voli performanse, ali kada istinsko žrtvovanje za princip pokušate pokriti performansom, onda upropastite i performans i politiku.
Svođenje Srbije na Beograd u (post)izbornoj borbi, ili na krug dvojke kao paradigmu kulturoloških vrijednosti za koje se vrijedi zalagati, uz povremene izlive jugonostalgije i prezira prema svemu čemu bi se mogao veseliti srpski rod, bila je i definitivna manifestacija odsustva ozbiljnog sagledavanja problema, potreba, ali i potencijala biračkog tijela kome si naumio da se (ne)obratiš.
Amaterizam opozicije ne abolira loše poteze vladajućih. Ali ih posredno omogućava. I tu počinje, ali i ne završava sličnost između onoga što se zove opozicijom i sa ove strane Drine. Nakon nedavnih opštih, a uoči skorašnjih lokalnih izbora, opozicija u Republici Srpskoj dobila je još jednu lekciju i to iz susjedne nam zemlje sa kojom dijelimo paralelne veze i određen procenat biračkog tijela, uključujući i predsjednike nekoliko ovdašnjih partija. Među kojima su i aktuelni predsjednik i nesuđena predsjednica Republike Srpske, koja će pokušati da svoje političke ambicije zadovolji na lokalnom nivou, nakon što su joj republički, navodno, ukradeni. Pri čemu iza sebe neće imati partiju čiji su je glasači doveli do samog vrha, već front u koji nije dovela razočarane SNSD-ovce, već dojučerašnje kolege iz PDP-a i SDS-a, i čija ciljna grupa i jesu (razočarani) glasači opozicije. U skladu s tim su i teme i mete i retorika.
Zajedničko opoziciono djelovanje, bez koga pomisao o osvajanju vlasti liči na utopiju, u ovom trenutku nije realno niti bi, čak i da do njega dođe, djelovalo iskreno. Transkripti razgovora i video-snimci sa privatnih okupljanja uoči prošlih izbora još uvijek su svježi u sjećanju birača; na njima su izrazi zahvalnosti i rođendanske čestitke saborcima koji su za samo godinu dana postali ljuti politički protivnici i lični neprijatelji. Koliko je opozicija daleko od saradnje, svjedoči i najava SDS-ovog predsjednika da će ova stranka na predstojećim izborima imati svog kandidata za gradonačelnika Banjaluke. Izjava je sama po sebi pokazatelj stanja u kome se nalazi ta, nekada neprikosnovena opoziciona partija, koja je zadnjih godina „uspjela“ od Banjaluke da napravi jedino turističku destinaciju i izletište za svoje najviše rukovodioce. Na drugoj strani je PDP, koji jedva da je ikad i izašao iz Banjaluke; najveći adut ove partije, aktuelni gradonačelnik, istovremeno je najveći problem za njeno dalje političko profilisanje. Neodlučna da ga bezrezervno podrži, a nespremna da ga odbaci, stranka polako ulazi u rizik da joj se ta neodlučnost razbije o glavu.
Zabavljene sobom i samoodabranim političkim metama, opozicione stranke u Republici Srpskoj djeluju potpuno nezainteresovane za svoje (potencijalne) birače. O apstinentima da ne govorimo. Zato neće biti iznenađenje ako za godinu dana budemo opet slušali priču o izbornoj krađi, nakon koje će se uzeti mandati i sve što s njima ide, a javnosti pričati kako se vaninstitucionalno djelovanje ne isplati. I tako ukrug, do sljedećih izbora, specijalno i paralelno.
(Nezavisne)
