Tako je godine 1964, prije nego što se vratio iz Engleske, pisac Miloš Crnjanski poslao Nedeljnim informativnim novinama čak četiri svoja teksta koja su se ticala odnosa drevnih Srba i Britanaca.
Tekstovi su izlazili sljedećim redoslijedom: ’’Nouls o Kosovskoj bici’’, ’’Arheološke veze Balkana’’, ’’Vendski trag u Britaniji’’ i ’’Otkud potiču imena naših rijeka i brda’’. Na osnovu ovih tekstova istoričar Relja Novaković objavio je knjigu “Nepoznati Crnjanski – drevni Srbi na britanskom tlu”, u kom podrobno analizira ideje i činjenice koje je naš proslavljeni pisac prvi put promovisao.
Britanska istoriografija nikada nije bila previše objektivna kada se tiče ostrvskih naroda prije dolaska Kelta. O tome piše i drugi vrsni znalac istorije Borislav Pekić u “Sentimentalnoj povijesti britanskog carstva”. Narod koji Pekić pominje kao starosjedeoce prije dolaska Kelta naziva mediteranskim. U radovima istoričara Gordona Čajlda, irskog arheologa Mekalistera, te biologa Holdejna vrlo precizno se govori o starosjedelačkom zemljoradničkom narodu koji je još od 1500. godine prije naše ere živio na britanskom ostrvu.
Ove naučnike neprekidno je pokušavala da neutrališe zvanična britanska naučna elita, koji ne žele da se nikakvim Srbima dozvoli pristup na njihovo ostrvo. Prema radovima naših autohtoničara istoričara kao što su Olga Pjanović, Milojević, Jovan I Deretić, drevni Srbi su bili narod koji se rasprostirao široko duž čitave Evrope. Kolijevka tog naroda bila je u vinčanskoj kulturi, kako je govorio Mekalister, a Crnjaski naglasio. Crnjanski je napisao da ga je tome učio njegov profesor Miloje Vasić, čuveni arheolog koji je napisao obimno djelo “Praistorijska Vinča”.
Brojni britanski arheolozi i istoričari pominju da bi narod koji se na ostrvu doselio prije Kelta mogao imati veze sa ilirskim narodom. Prema analizama mnogih novih srpskih istoričara, Iliri su zapravo bili isti ti drevni Srbi, sa istim DNK kodom u svojoj krvi. Istraživanja haplogrupa danas to gotovo naučno i dokazuju.
Ono na šta je Crnjanski posebno obratio pažnju su imena naseljenih mjesta, rijeka i brda na čitavom ostrvu, koje su kasnije preuzeli Kelti od starosjedelaca. Veliki broj istih takvih imena moguće je naći na Balkanu, u današnjoj Srbiji i Bosni. Zanimljivo da je Crnjanski u jednom arhivskom spisu pronašao da se drevni grad Solzberi nekada zvao Serbidunum.
Trinaest kilometara od Solsberija se nalazi drevno svetilište Stounhendž. Gevin Menzis u svom inspirativnom radu “Iščezlo carstvo Atlantide” pretpostavlja da je drevni narod koji je osnivač Minojskog carstva, a koji se spustio iz središnjeg Balkana na grčka ostrva oko 2000. godine prije nove ere, brodovima plovio po cijelom Mediteranu. Taj narod je prvi prošao kroz Herkulove stubove i plovio Atlantikom sve do britanskih ostrva.
U bronzano doba, Minojci su otkrili nalazišta kalaja u Engleskoj, kasnije su taj unosni posao naslijedili Feničani. Menzis potanko objašnjava šta je značio Stounhendž za drevne moreplovce, koji su pomoću sunca i megalitskog kamenja pravili prve matematičke i meterološke proračune. Na žalost, Crnjaski nije stigao da čita obilje knjiga koje su se na ovu temu pojavile posljednje dvije decenije. Da je mogao, vidio bi da njegov trud nije bio uzaludan, te da veze drevnih Srba ili naroda koji je naslijedio vinčansku kulturu dopiru do gordog Albiona. Veliki broj novih ruskih. jermenskih i ukrajinskih arheologa i istoričara daje hipoteze da su upravo njihovi preci bili starosjedeoci Britanije, prije nego što su ih uništili Kelti, pa još agresivniji Angli i Sasi.
Svakako je to bio neki praslovenski predak čim je rijekama, brdima, svetilištima, bogovima davao slična imena.
Vladimir Đurić Đura
Srpskainfo
