Dostojanstvo nacionalnog govora
Današanja opozicija u Srbiji i Srpskoj ponavljaju istu grešku koju prave i aktuelne vlasti. U javnosti ostavljaju utisak nezajažljive borbe za vlast po svaku cijenu, a retorika im se gotovo i ne razlikuje. U suštini ona je bez dostojanstva nacionalnog govora.
Možda bi se mogla izdvojiti dva poslanička nastupa u zadnje vrijeme koja su svojim tačnim pogađanjem suštine stvari i stanja u nacionalnom korpusu mogla privući pažnju javnosti i kvalifikovati se kao vrijedna pažnje. Jedan je govor Ane Jakovljević poslanice Narodnog pokreta Srbije koja je svojim obraćanjem na predzadnjoj sjednici Narodne skupštine Srbije potpuno tačno identifikovala trenutno stanje u Srbiji i sliku režima u njoj.
Analogno vrijedan pažnje je govor poslanice SDS Mirjane Orašanin iz Srpske demokratske stranke i njeno obraćanje na zadnjoj sjednici NSRS koja je na jedan jasan i precizan način analizirala stanje u Republici Srpskoj i odgovornost ovdašnjeg režima za političku krizu koju je proizveo.
Govor Mirjane Orašanin od 2:33 do 2:43 koji je predsjednika NSRS Nenada Stevandića izbacio iz cipela i nakon kojeg je krenuo sa najbrutalnijim uvredama opozicionih poslanika koji je rezultovao haosom i njihovom izbacivanju sa sjednice
Prva je dr pravnih nauka, a druga dr ekonomije. I možda ta činjenica sama po sebi odudara od opšteg primitivizma i jednog prizemnog i nepismenog narativa koji je dominirao na ovim sjednicama, na kojima se vlast svim sredstvima i ne birajući riječi obraćala svojim neistomišljenicima, a opozicija na sličan naćin uzvraćala. Oni koji su iz opozicije na ovaj primitivizam i uvrede odgovarali istom mjerom svađanjem i histerijom, ostali su u istoj ravni sa njima i pokazali da se suštinski ne razlikuju.
Drugim riječima, na nekuluturu i bijes režima koji se ljulja i kojem očigledno dolazi kraj, treba odgovoiti dostojanstvom nacionalnog govora ili jednim potpuno drugačijim diskursom koji će postaviti jasnu razliku između autentične patriotske politike i primitivnog nacionalizma, odnosno lažnog patriotizma. Danas nas takvim vrijenostima uče studenti u Srbiji, a opozicija koja je godinama u mentalnoj kohabitaciji sa vlašću ne pokazuje sposobnost da izađe izvan njenog konteksta.
Studenti se ponašaju apsolutno i duboko hrišćanski, na mržnju i nasilje odgovaraju pažnjom i ljubavlju, na podjele odgovaraju solidarnošću i zajedništvom, na nekulturu kulturom, na dirigovane politike plenumima kao mjestima široke demokratije, na zloupotrebe i kriminal zahtjevom za odgovornošću institucija, na režimske smicalice jasnošću i otvorenošču, a na opoziciono ludilo ignorisanjem i odbacivanjem. Oni sami po sebi nose jednu čistu i pozitivnu energiju koja nije opterećena vlašću kao takvom, jer se za nju i ne bore.
Možda bi ove opozicione stranke mogle iz toga nešto da nauče, jer nakon ovih procesa sama promjena vlasti neće značiti ništa ukoliko se suštinski i vrijednosno ne promijeni sistem i način ponašanja. Ta vrsta opozicione borbe bi bila vrijedna pažnje. Nje za sada nema! Osim ovih par svijetlih primjera.
ISTOK
