Ružičić: Dobitna formula za koncert je simbioza izvođača i publike

Koncert kamernog ansambla „Libertango“, kojeg čine profesori muzike i iskusni izvođači Sanja Zelić – klavir, Ljiljana Milić – gitara, Boris Dukić – klarinet/saksofon, Sanjin Mirić – bas gitara i Darko Ružičić – harmonika, trebalo bi da bude održan večeras u Koncertnoj dvorani Banskog dvora sa početkom u 20 časova.

„Libertango“ nosi naziv po istoimenoj kompoziciji argentinskog kompozitora Astora Pijacole, koji je ovim djelom napravio prelaz sa klasičnog na tango nuovo, što je i okosnica rada ovog sastava.

Darko Ružičić, jedan od članova sastava, nastupao je kao solista i član nekoliko kamernih ansambala, među kojima su „Bandoneon Square“, „Duo accordiano“, kao i legendarni sarajevski rok sastav „Bolero“.

Više o koncertu koji očekuje banjalučku publiku, harmonici u umjetničkoj muzici i profesorskom radu Ružičić je govorio u intervjuu za „Nezavisne“.

NN: U Banskom dvoru biće održan koncert sastava „Libertango“, o kakvom koncertu je riječ? Kakav repertoar pripremate tim povodom?

RUŽIČIĆ: Radi se o koncertu povodom 20 godina postojanja sastava „Libertango“. Na repertoaru za ovu priliku, s obzirom na to da je slavljenički koncert, pored standardnog repertoara tango muzike naći će se još neke kompozicije Rišara Galijana, nešto malo moderniji tango koji koketira sa džezom i kompozicije poput „Bossa nove“. Malo je obnovljen repertoar, izašli smo iz okvira tanga s obzirom na to da je godišnjica benda i jedan rođendanski ambijent.

NN: Prosječnom čovjeku prva asocijacija na harmoniku nije tango. Kako se javilo interesovanje baš za ovaj pravac?

RUŽIČIĆ: Tango je kao oblik i pojava upravo vezan za preteču harmonike, a to je bandoneon, koji je počeo da se svira u klubovima Buenos Ajresa u Argentini i odatle potiče upravo taj ples. Prvobitno je postao kao ples, ali ubrzo je nastao i instrumentalni oblik i danas u Argentini se najčešće svira na bandoneonu. Harmonika je, u stvari, instrument koji je proizašao iz bandoneona i samim tim ima najsličniji zvuk. Na početku, kada sam ja počeo da radim sa nekoliko kolega sa kojima i danas sviram i nastupam, željeli smo da sviramo nešto što bismo kao grupa mogli zajedno da muziciramo, a to je u tom momentu upravo bio tango. Pošto je tango bio usko vezan i uslovljen za instrument harmoniku počeli smo sa jednostavnijim aranžmanima, a taj repertoar se poslije i širio i izašao iz okvira tanga.

NN: Koliko se harmonika u umjetničkoj muzici razlikuje od harmonike u narodnoj/popularnoj muzici Balkana?

RUŽIČIĆ: U tehničkom smislu je to isto, u umjetničkom smislu je nešto drugačije. Muzika koja je originalnog tipa za harmoniku, kao i muzika koja je originalnog tipa za druge instrumente, najčešće se oslanja na tradicionalnu muziku i vuku se inspiracije, prosto proizlazi iz narodne muzike, tako da ta muzika koja je pisana kao umjetnička muzika za harmoniku proizlazi upravo iz tog nekog korijena. Pristup je drugačiji, a u tehničkim stvarima može da se povuče paralela sa tradicionalnom muzikom koja se svira na Balkanu sa klasičnom muzikom.

NN: „Libertango“ postoji više od 20 godina i uradio je mnogo za promociju tango nuova. Na šta ste najponosniji u dosadašnjem radu?

RUŽIČIĆ: Upravo razmišljajući o tome šta je naš najveći uspjeh to je da smo svojim djelovanjem uspjeli da privučemo, odnosno da upoznamo i edukujemo ljude te da ih usmjerimo ka tango muzici. Dobar dio naših učenika koji su danas već naše radne kolege imaju svoje sastave i sviraju tango muziku ili nešto što koketira sa tangom. Mogu da kažem da je zahvaljujući „Libertangu“ nastalo još nekoliko sastava koji sviraju upravo takvu muziku. To su „Bandoneon Square“ koji svira obrade „Gotham projecta“, čija je osnova tango, kao i „Duo accordiano“, gdje sviramo koleginica Sanja i ja, koji je žanrovski sličan, ali repertoarski različit. Tu je još dosta mladih umjetnika koji su trenutno na Akademiji umjetnosti, savjetujemo se, razmjenjujemo aranžmane i mislim da je to jedno od najvećih postignuća u ovih 20 godina koliko se bavimo muzikom.

NN: Koliko je izazovno čak i sa tolikim iskustvom prenijeti emociju publici, da li takve stvari dolaze spontano?

RUŽIČIĆ: To je najčešće spontana stvar, neke stvari se zahvaljujući atmosferi osjete, publika osjeti momente koje mi šaljemo, a takođe i mi na sceni osjetimo tu atmosferu koja je ili malo stisnuta ili ne. Obično kada se opusti i publika i mi na sceni onda to daje dobitnu formulu kako bi trebalo da funkcioniše jedan koncert, odnosno kako da se prenese emocija sa scene na publiku.

NN: Aktivni ste i kao profesor, koliko je obrazovanje iz oblasti umjetničke muzike ključno ne samo za stvaranje budućih umjetnika, nego i pismene slušalačke publike?

RUŽIČIĆ: Mi kroz svoju praksu u školi pokušavamo da, uslovno rečeno, stvaramo publiku koja će dolaziti na koncerte. Djeca koja završavaju u našim klasama dolaze na naše koncerte, tu su njihovi prijatelji i roditelji koji takođe stasavaju uz muziku koju izvodimo, a i generalno to je jedini način da se publika obrazuje, kroz školske ustanove, kroz više instance i da se ide prema Akademiji. Trebalo bi da se što više ljudi koji se bave muzikom uključuju u kulturni život, da se to njihovo djelovanje ne svede samo u četiri zida, vježbanje u učionici i kući, nego da to što sviraju imaju priliku i da čuju u nekim od naših kulturnih ustanova, kao što je Banski dvor, evo sada i Kuća Milanovića, Narodno pozorište Republike Srpske i, nadam se, još ponekom prostoru.

Nezavisne