Ta činjenica je nepromjenjiva, ma šta on sada emitovao u javnost, pokušavajući se lažno predstaviti patriotom, ma koliko tvrdio da se “promijenio”, ma koliko navodno pokušavao zaštiti Srbe.
2.
Dovoljno je, za konstataciju da je najveći neprijatelj srpskog naroda, navesti samo činjenicu da je Jasenovačku građu o genocidnim zločinima ustaša nad Srbima u kocentracionim logorima NDH-a, (što jeste genocid, koji nikad nije priznat), predao bez ikakvih konsultacija sa bilo kim, 27.10. 2000. godine. Tada je bio premijer, a nije konsultovao ni o svom aktu upoznao čak ni članove Vlade RS koju je vodio.
Nakon što se saznalo za predaju Jasenovačke građe (nekoliko mjeseci nakon što je to učinjeno), Dodik je slagao da će Jasenovačka građa biti izložena u Muzeju holokausta u Vašingtonu; Godinu nakon predaje, dokumentacija o monstruoznim zločinima nad Srbima tokom Drugog svjetskog rata, završila je u Hrvatskoj.
Muzej holokausta u Vašingtonu je svu građu restaurisao, kopije predao SPC-u i Vladi RS, a originalnu dokumentaciju Spomen području Jasenovac, koje se nalazi u Hrvatskoj.
To su činjenice, kao što je činjenica da Dodik nije mogao da ne zna gdje će, nakon restauracije, završiti Jasenovačka građa i da je, prije njene predaje, morao po tom pitanju imati i dogovore sa vlastima Hrvatske.
3.
Nažalost po Srbe kao narod, Dodik nije samo po pitanju najstrašnijeg pogroma izvršenog nad Srbima u njihovoj istoriji, načinio nepopravljivu, monstruozno veliku, štetu nacionalnim interesima, već je nastavio da je uvećava kroz godine koje su dolazile.
4.
Svi potezi koje je Dodim vukao bili su uvijek samo u njegovom interesu, a nikada i u interesu Srba.
5.
Za vrijeme svoje već osamnaestogodišnje vladavine u kontinuitetu (od marta 2006.) u Republici Srpskoj, Dodik je potpuno uništio izvore Nacije, bespovratno osakatio narod, sravnujući sa zemljom sve njegove ekonomske, privredne i finansijske resurse, brutalno, sa grupom petokolonaša kojom je okružen, otimajući od naroda sve što išta vrijedi, pretvarajući narodno u lično bogatstvo.
Direktna posljedica njegove vladavine je odlazak oko 400.000 stanovnika Republike Srpske sa njene teritorije, odnosno trećine stanovništva u najboljim godinama. Oni koji su ostali, ogromna većina njih, nalazi se na ivici bijede, samim tim i biološkog opstanka.
6.
Dodikov udar na Srbe danas je najveći i najjači i čini sve da cijeli narod žrtvuje kako bi on opstao na vlasti, jer je, u međuvremenu, prateći lične interese, koji su kod njega uvijek tokovi novca u njegove džepove i kvislinga koji ga podržavaju i preko kojih surovo vlada Republikom Srpskom, došao u težak sukob sa zemljama Zapada, većinom njih predvođenih SAD-om.
Dio zemalja EU, među kojima je i Hrvatska, stoje iza Dodika, jer im je omogućio da teritoriju Republike Srpske koriste kao Nosač Napada na Srbiju; Isto to omogućio je i Rusiji.
Da bi Republika Srpska ostala Nosač Napada na Srbiju, Dodiku je, upravo iz dijela zemalja EU, omogućeno da brutalno pokrade izbore 2022. godine i uzurpira mjesto predsjednika RS.
Kome to dosad nije bilo jasno, neće nikada ni shvatiti.
7.
Odmah nakon izborne pljačke, Dodik je otpočeo sa napadima na Srbiju, njene interese na Kosovu, gdje je već prije više od decenije trebalo da se na sjeveru formira Zajednica srpskih opština (ZSO). Kada god bi to formiranje bilo na dohvat ruke, što bi garantovalo opstanak Srba na Kosovu, Dodik bi otpočeo sa udarima i prijetnjama otcjepljem, poredeći Republiku Srpsku i Kosovo, što nije uporedivo, jer Dejtonskki sporazum, kojim jeste međunarodno verifikovana RS, ne predviđa otcjepljenje nijednog entiteta od države Bosne i Hercegovine.
Odlično to zna Dodik, ali on ne radi u korist srpskih nacionalnih interesa, već ličnu i sluga je onih koji su protiv srpskih nacionalnih interesa i žele ponovo da Srbija bude “džak za udaranje”, što ona nije već dobru deceniju.
8.
Srbija, šta god ko mislio o njenom rukovodstvu, je, upravo pod tim rukovodstvom, prešla dug put od “džaka za udaranje” do ključne države Regiona.
Naravno, sada se nameće pitanje da li zvanični Beograd zna šta čini Dodik? Ubijeđen sam da zna, ali nije realno da se zvanični Beograd odrekne saradnje, kroz specijalne i paralelne veze, garantovane Dejtonskim sporazumom, sa Republikom Srpskom čak ni u takvoj situaciji.
Beograd je, čvrsto vjerujem u to, svjestan da bi zvanični otklon od rukovodstva RS jedva bio dočekan upravo od onih koji drže Dodika na “kratkom lancu” da Srbiju optuže za izdaju nacionalnih interesa i otklon od Srba iz Republike Srpske.
Srbija je, mogu to zaključiti, prisiljena, zbog teške geopolitičke situacije u kojoj se nalazi, da, bukvalno, trpi Dodika još neko vrijeme; Prisiljena je na to i zbog formiranja ZSO do kojeg mora doći ukoliko se ne želi etnički očistiti Kosovo.
9.
Prisiljenost da se trpi je najteža moguća politička pozicija, jer daje priliku svima koji su protiv Srbije da je optuže kako stoji iza Dodikovih antisrpskih postupaka, što je notorna laž; Neistina koja se, na dnevnom nivou sipa u tonama, kako bi se pokušalo vratiti Srbiju u stanje “džaka za udaranje”.
Međutim, od toga nema ništa, kao što nema ništa ni od bolesnih tvrdnji da se Srbija sprema da napadne BiH vojno i da želi da otcijepi RS od BiH.
Ništa od toga nije istinito, ali se pokušava nametnuti taj lažni narativ, a u njegovom centru je ponovo Dodik, čije toksično djelovanje protiv Srba kao naroda, protiv Srbije i, naravno, protiv države Bosne i Hercegovine služi kao alibi svima onima koji bi da Srbiju svedu, maksimalno, na “Beogradski pašaluk”.
10.
Jedna linija napada Dodika na Srbe je posebno podmukla i pokazuje o kakvom zločincu je riječ. Tiče se genocida počinjenog u Srebrenici, jula 1995. godine.
11.
Prije nego nastavim da podsjetim da je Skupština Srbije usvojila, 31.03.2010. godine, „Deklaraciju kojom najoštrije osuđuje zločin izvršen nad bošnjačkim stanovništvom u Srebrenici jula 1995. godine, na način utvrđen presudom Međunarodnog suda pravde, izražavajući saučešće i izvinjenje porodicama žrtava zbog toga što nije učinjeno sve da se spreči ova tragedija”.
Zvanični Beograd nikada nije zatražio povlačenje ove Deklaracije.
12.
Uprkos svemu, Dodik dugi niz godina negira presudu Međunarodnog suda u Hagu, kojom je presuđeno da je u Srbrenici počinjen genocid, februara 2007. godine, iako je upravo te 2007. godine priznao da se u Srebrenici desio genocid.
Međunarodni sud pravde u Hagu, u tužbi Bosna i Hercegovina protiv Srbije i Crne Gore, utvrdio je da Srbija nije počinila genocid u BiH, niti učestvovala u zavjeri ili bila saučesnik u genocidu. Obrazlažući presudu, predsjednica Međunarodnog suda pravde Rozalin Higins izjavila je da Srbija nije počinila genocid kroz svoje organe ili osobe čija djela bi uključivala odgovornost države prema međunarodnom pravu. Higins je izjavila da je Sud utvrdio da je genocid počinjen na području Srebrenice 1995. godine, ali da masakr nije učinjen prema uputstvima ili pod kontrolom Srbije, niti njenih lidera:
“Nije ustanovljeno da su masakri u Srebrenici izvršeni od strane osoba ili tijela koja imaju status organa odgovorne države. Isto tako se ne može ustanoviti da su ti masakri izvršeni po uputstvima ili usmjerenjima organa odgovorne države, niti da je odgovorna strana imala suštinsku kontrolu nad operacijama. Što se tiče ubistava koja su izvršili ’škorpioni’, paravojna formacija, nije pred ovim sudom dokazano da su se desila po uputstvima ili pod kontrolom organa SRJ.”
U izricanju presude Higinsova je istakla da, iako je Sud utvrdio da je Savezna Republika Jugoslavija tokom rata pružala finansijsku pomoć Republici Srpskoj, nije utvrđeno da je postojala apsolutna međusobna zavisnost organa i vojske. Također, prema odluci Suda, BiH nije uspjela dokazati da je vojska SRJ učestvovala u masakru u Srebrenici, niti da je general Ratko Mladić mogao biti tretiran kao organ vlasti tadašnje Jugoslavije, odnosno Srbije.
U korist BiH Sud je presudio da je Srbija i Crna Gora odgovorna što nije učinila ništa da spriječi genocid u Srebrenici, niti da kazni počinioce, saopštila je sudija Rozalin Higins. (Slobodna Evropa)
13.
Uz sve navedeno, za zločin genocida u Srebrenici presuđeni su pojedinci koji su u njemu učestvovali, a ne Srbi kao narod, što je jedan od ključnih dijelova presude.
Ne postoji kolektivna odgovornost Srba kao naroda, već isključivo pojedinaca koji su počinili te jezive zločine.
14.
Milorad Dodik, kao premijer RS, već u decembru 2007. godine., javno istupa i iznosi stav da je u Srebrenici počinjen genocid, o čemu svjedoči video klip koji emitujem.
15.
Međutim, već godinu kasnije, on kreće sa poricanjem presude Međunarodnog suda pravde u Hagu, a februara 2019. godine osniva se, po njegovom ličnom nalogu, Međunarodna komisija predvođena izraelskim akademikom Gideonom Grajfom, čiji je “cilj” bio “istraživanje stradanja svih naroda u srebreničkoj regiji u periodu od 1992. do 1995. godine”.
Vlada Republike Srpske je 11.07.2021. godine predstavila je u Banjaluci izvještaj u kome se navodi da „u Srebrenici nije počinjen genocid”.
Takav zaključak iznijela je pomenuta Komisija.
16.
Tadašnji Visoki predstavnik u Bosni i Hercegovini Valentin Incko, koristeći Bonnska ovlaštenja, nametnuo je 23. jula 2021. godine, dopune u Krivičnom zakonu BiH kojima se zabranjuje i kažnjava negiranje genocida i veličanje ratnih zločinaca.
Potpredsjednik Svjetskog jevrejskog kongresa Menachem Z. Rosensaft u potpunosti odbacio je, 29.07.2021. godine, zaključke konačnog izvještaja međunarodne komisije predvođene izraelskim akademikom Gideonom Grajfom, nazivajući sadržaj izvještaja “sramotnim“ za akademsku zajednicu.
17.
Uprkos svemu, Dodik nastavlja da negira genocid počinjen u Srebrenici da bi se, nakon takvog necivilizacijskog ponašanja, desilo sasvim očekivano – predložena je Rezolucija o genocidu u Srebrenici o kojoj bi trebalo da se izjasni Generalna skupština UN-a.
18.
Nacrt rezolucije predao je ambasador BiH u UN Zlatko Lagumdžija, kojeg je na tu poziciju imenovalo Predsjedništvo BiH i u kojem je srpski član Željka Cvijanović, poslušnica Milorada Dodika.
Stalni predstavnik BiH pri UN u Njujorku ambasador Zlatko Lagumdžija predao je akreditivna pisma generalnom sekretaru UN-a Antoniju Guterešu 07.07.2023. godine.
Lagumdžija je, u vrijeme dok je bio na čelu SDP BiH, bio koalicioni partner Dodika i njegovog SNSD-a.
19.
Da je Dodik zaista prosrpski orijentisan i da zaista radi za Srbe, a ne za njihove neprijatelje, i da nije želio da dođe do jedne ovakve Rezolucije u UN, on nikada ne bi prihvatio da Lagumdžija bude ambasador u UN. Međutim, učinio je posve suprotno.
Gdje mu je bila “politička pronicljivost i vizija”, jer je i tada tvrdio da su “Srbi
napadnuti sa svih strana” (iako je on najsuroviji napadač na Srbe i njihove interese)? Nije ga to uopšte interesovalo, jer on samo brine o ličnom interesu, primarno finansijskom.
20.
Dodik se, navodno, bori protiv donošenja Rezolucije u UN-u, a čini sve kako bi što veći broj država glasao za nju. Samo tako se može posmatrati naredno zasjedanje Narodne skupštine RS na kojem bi trebalo da se uzvoji Izvještaj Grajfove komisije kojim se negira genocid u Srebrenici.
Nakon toga najavljen je veliki miting koji ne može promijeniti ništa, ne može uticati ni na koji način na eventualno glasanje u UN-u, ali taj miting i nije zamišljen kao neki srpski protest protiv donošenja Rezolucije, već da pokaže kako Dodik “ima snagu” i da je i dalje jako moćan; Što je daleko do svake istine.
To je, suštinski, miting podrške izbezumljenom srpskom Neprijatelju No 1, koji, samo u naslovu, ima veze sa eventualnim donošenjem Rezolucije u UN-u.
21.
Naravno, postavlja se i pitanje šta je i zbog čega Dodik čekao tri godine da u parlament RS uputi Izvještaj Grajfoive komisije na usvajanje? Pa čekao je najpogodniji trenutak za najteži napad na Srbe kao narod tim sramnim pseudodokumentom.
Piše: Slobodan Vasković
