SPASOJE ALBIJANIĆ IZGRADIO DOM ZA 6000 SRPSKIH ŽRTAVA KOJE SU POBILE USTAŠE KOD STAROG BRODA NA DRINI: DOBROTU DJELIMA SVJEDOČI

Spasoje Albijanić iz Bijeljine, rodom iz Bileće, jedan od značajnih stvaralaca Republike Srpske, dragocjen djelatnik njene izgradnje, obnove i očuvanja u najtežim vremenima, veliki dobrotvor narodni i crkveni, jedan od osnivavača Udruženja Hercegovaca u Semberiji, čiji je bio donedavni predsjednik, dobitnik je Zlatne povelje „Dr Drage Ljočić“, koja nosi ime po velikoj srpskoj zadužbinarki, dobrotvorki, ratniku, koja je bila prva žena kod Srba, ne samo ljekarka, već i sa fakultetskom diplomom, i jedna od prvih pet u tadašnjoj Evropi.

Dr Dragu Ljočić vodila je, kroz čitav život, do poslednjeg daha, ljubav prema rodu, otadžbini i Bogu, a, kako kažu u Srpskoj kraljevskoj akademiji naučnika i umjetnika, koja je ustanovila ovo visoko uzdarje, „Albijanić je sjajan primjer Srba, danas, koji slijede ličnosti poput nje kapetana Miše Anastasijevića, Ilije Milosavljevića Kolarca“.

Pažnju javnosti privuklo je veliko djelo Albinanića, koje je učinio sa Nikšićanom Miodragom Davidovićem, kada je darovao Spomen mauzolej u Starom Brodu, na Drini, kod Višegrada, gdje je, od ustaša Jura Francentića, stradalo više od šest hiljada Srba iz tih i susjednih krajeva, mahom nejači, među kojima je bilo najmanje trudnica i to sve u vrijeme kada je Josip Broz sa Vrhovnim štabom NOV i POJ bio u Foči!!!

Konačno, zahvaljujući tom velelijepom obilježju, koje su finansirao Albijanić sa Davidovićem, odata je pošta nevinim stradalnicima do čijeg mjesta egzekucije, koliko do juče, nije bilo ni bilo kakvog puta.

-To je, međutim, samo dio dobročinstava Spasoja Albijanića i njegove divne porodice, kojima se, na najbolji način, osvjetljava i pomaže svoj rod i njegova vjera, uz poštovanje kulture, tradicije i vaskolikog našeg nacionalnog, državnog i naučnog nasleđa -stoji u obrazloženju odluke.

I Albijanićevi, kao i srodnici pomenutog Davidovića, stradali su na tom mjestu, gdje se, u vodi i kraj nje, uzdižu prelijepo urađene figure, koje simblošu žrtve i njihovo mjesto pogubljenja, zločin bez presedana nad kojim su se zgrožavali čak i italijanski fašisti. Razlog više za divljenje je u činjenici da su, decenijama oni koji su ukazivali na taj pogrom ogromnih razmjera, poput Momira Krsmanovića, koji je prikupio sva imena pogubljenih i o tome precizno pisao, bili proganjani od Brozove politike i Udbe, a potom i Državne bezbjednosti BiH i SFRJ.

A, Albijanić je, na samom činu osvećenja, istakao je je „to uzvišeno i dostojanstveno saborište, dan kada smo naše sjećanje na stravičan zločin u Starom Brodu, u kome je na svirep način ubijeno šest hiljada srpske nejači, žena i dece sa ovih drinskih okolišta, posvetili podizanjem spomen-zadužbine, koju otkrivamo i sa blagoslovom svetih darujemo srpskom rodu, da se sjeća stradalnika, da se zločin nikada ne zaboravi“.

-U proljeće 1942. godine iz Sarajeva je krenulo deset hiljada ustaša sa namjerom da protjeraju i pobiju srpsko stanovništvo -ističe Albijanić. -Srpski narod sa područja Sarajeva, Olova, Kladnja, Romanije, Sokoca, Han-Pijeska, Rogatice i Višegrada u zbjegovima krenu niz Drinu, da bi spas potražio u Srbiji.U Višegradu italijanska vojska nije dozvolila narodu da pređe preko ćuprije i zbjeg krenu pored Drine, prema selima Miloševićima i Starom Brodu, gdje se nalazila skela. Ustaše stigoše ovaj zbeg i mučki ubiše oko šest hiljada srpskih žena, dece i staraca. Najveći pokolj nad Srbima u Starom Brodu ustaše počiniše na pravoslavni praznik Mladence 22. marta 1942 godin3

Sve to, veli Albinjanić, „ svjedoči da je rijetko koji narod na planeti imao tako stradalničku, ali i tako ponosnu povjesnicu kao narod srpski“.

-Te tragične stranice srpskog stradanja govore o Jasenovcu, Šumaricama, Prebilovcima, Jadovnu, Starom Brodu, Miljevini i mnogim drugim stratištima. Brojna stradalna mjesta ni do danas nisu osvijetljena pravom mjerom istorijske istine, jer je dugo vremena protiv kulture sjećanja na djelu bila zavjera ćutanja o zločinima. Tako je i zločin u Starom Brodu bio pod poluvijekovnim ćutanjem i zaboravom. O tom zločinu progovorio je Momir Krsmanović knjigom Teče krvava Drina (1973), a onda su početkom 21. veka podignuta prva spomen znamenja.

ISTOK