Dokument je obiman, ali jasne poruke iz njega već odjekuju u medijima širom svijeta.
Na osnovu ove strategije, SAD se povlače iz globalnih ideoloških misija, vojnih avantura i dugotrajnog međunarodnog posredovanja, kako bi se fokus preusmjerio na Zapadnu hemisferu, ekonomski rast i unutrašnju stabilnost. Iako su sve administracije u Vašingtonu donosile svoje verzije bezbjednosnih strategija i nisu sve bile primenjene u praski, Trampova nova doktrina izlazi iz okvira uobičajenih američkih prioriteta. Ona otvoreno dovodi u pitanje temelje dosadašnjeg poretka, od multilateralizma, preko odnosa sa evropskim saveznicima, do dugoročnog prisustva SAD na Bliskom Istoku.
Osovina Trampove strategije jeste ideja da Amerika ne bi trebalo da bude garant globalne stabilnosti u svakom regionu i u svakom sukobu. Dokument komunicira da SAD moraju da definišu „ključne interese“ i da se, kako stoji u tekstu, „oslobode uloge globalnog upravnika koja ih iscrpljuje“. To je drastičan odmak od perioda poslije 1945. i politike koju su vodile gotovo sve administracije, bilo republikanske ili demokratske. Trampova poruka je da će SAD od sada intervenisati samo kada su njihovi neposredni ekonomski, energetski ili bezbjednosni interesi ugroženi.
Riječ je o svojevrsnom skretanju ka ogoljenijem realizmu u međunarodnim odnosima, ali i jasnom signalu da se Amerika sprema za period intenzivnog rivaliteta (sa Kinom), posebno u globalnoj ekonomiji. Jedna od najintrigantnijih tačaka nove strategije jeste snažan povratak doktrini usmjerenoj ka Zapadnoj hemisferi. Tramp u dokumentu jasno stavlja do znanja da su stabilnost i bezbjednost Sjeverne i Južne Amerike od presudnog značaja za opstanak američke moći. Drugim riječima, nakon decenija projekcije moći širom svijeta, Vašington želi da obnovi kontrolu nad svojim najbližim geopolitičkim okruženjem. Razlozi su višestruki: rast broja migranata, jačanje kineskog ekonomskog uticaja u Latinskoj Americi, porast trgovine drogom i strateške investicije koje druge sile pokušavaju da realizuju u američkom dvorištu.
Iako Trampova administracija podvlači da SAD moraju da ostanu „najmoćnija vojna sila na svijetu“, nova strategija istovremeno poručuje da će vojska biti korišćena selektivno. Po riječima administracije neće više biti dugotrajnih misija poput Iraka ili Avganistana. Fokus je na odvraćanju, brzim intervencijama i modernim tehnologijama. To znači veće ulaganje u protivvazdušnu odbranu, raketnu zaštitu, sajber kapacitete i autonomne sisteme, dok će se tradicionalne kopnene operacije smanjivati. Strategija se uklapa u trend vojne modernizacije, ali i u Trampovu želju da smanji troškove koji ne daju neposredan rezultat. Generalno, iako američka država nikada nije trošila više nominalno na odbranu, u praksi gledano u odnosu na BDP taj procenat je skoro pa nikada manji, što pokazuje želju da se smanje svjetske ambicije.
Najkontroverzniji dio dokumenta ipak se odnosi na Evropu. Strategija ne ostavlja prostor za diplomatiju ni ublažavanje tonova, te se evropski partneri optužuju za „ekonomski parazitizam“, nedovoljna izdvajanja za odbranu, prekomjernu birokratizaciju, propale migracione politike i, najosjetljivije, za „civilizacijski pad“. U dokumentu se izražava zabrinutost zbog „erozije evropskog identiteta“, niske stope nataliteta i rasta političkih ekstremizama, što Trampova administracija vidi kao prepreku dugoročnoj stabilnosti regiona.
Ovakav narativ nije vezan jedino za spoljnu politiku, već je esencijalno poruka američkim biračima da SAD više neće snositi teret evropske bezbjednosti ukoliko Evropa ne bude spremna da sama investira u sopstvenu odbranu, a što je već dugo vremena republikanska pozicija.
Još jedan važan zaokret tiče se Bliskog Istoka. Region koji je dominirao američkom spoljnom politikom tokom posljednjih 30 godina sada se nalazi daleko niže na listi prioriteta. Amerika će, kako piše u strategiji, „štititi slobodu međunarodne trgovine, održavati minimalnu stabilnost i čuvati saveznike“, ali bez ambicije da mijenja političke sisteme ili podiže nove institucije. Era „izvoza demokratije“ se završava po riječima autora. SAD će i dalje pratiti Iran, ali kroz pritiske, sankcije i obavještajni rad, a ne kroz direktno vojno angažovanje. Izrael ostaje ključni partner, ali dokument navodi da će se podrška odvijati u granicama američkih kapaciteta i prioriteta.
Najnoviji element Trampove strategije jeste prebacivanje težišta sa vojne na ekonomsku moć. Dokument eksplicitno navodi da su stabilan dolar, energetska nezavisnost, tehnološka dominacija i kontrola kritičnih lanaca snabdijevanja od presudnog značaja za očuvanje američke pozicije u svijetu. Drugim riječima, ekonomija postaje centralni instrument bezbjednosti. Carine, trgovinski pritisci, subvencije domaćim industrijama i tehnološke barijere biće alat kojim će SAD pokušati da mijenjaju globalnu scenu. Ovo je naročito usmjereno prema Kini, koja se u čitavom dokumentu vidi kao najveći dugoročni izazov američkoj dominaciji.
Nova Trampova strategija predstavlja radikalan, ali pažljivo osmišljen raskid sa tradicionalnom ulogom SAD u svijetu. Američka moć po ovom planu neće da nestane, ali će da bude drugačije raspoređena. Tramp želi manje globalnog angažmana, više regionalnog fokusa, manje vojnih misija, više ekonomskih instrumenata, manje vjerovanja u međunarodne institucije, više oslanjanja na bilateralne sporazume i silu. Trampova strategija, bez obzira na to kako će se i da li će se primjenjivati u praksi, jasno šalje jednu poruku: svijet ulazi u novu fazu multipolarnosti, a Amerika bira da bude manje imperija i više tvrđava.
