Šajkača je, po istoričarima, najnovija srpska ikonografska oznaka, jer je nastala u XIX vijeku, po uzoru na svakodnevne kape graničarskih bataljona austrijske vojske. Najčešće je sivomaslinaste boje, što asocira na vojsku, ali može biti i drugih boja plava ili teget.
Oblik šajkače pomalo podsjeća i na čamac, šajku. Smatra se da su slične kape nosili srpski vojnici u austrougarskoj pograničnoj rječnoj mornarici – šajkaši.
Šajkača je srpska nacionalna kapa koju seljaci iz centralne Srbije i danas nose. Materijal šajak se pravi od vune, te je šajkača zgodna za nošenje i ljeti i zimi, jer održava konstantnu temperaturu glave. Starije kape koje su nosili Srbi prije šajkače su grčki fesovi, koji su zbog svoje kasnije turske konotacije poslije srpsko-turskih ratova zamijenjeni šajkačom, po naredbi kneza Milana Obrenovića 1876. Šajka na ruskom jeziku znači galeb, a kapa iz dva dijela liči na galeba u letu raširenih krila.
Opanci su na prostorima gdje žive Srbi mnogo starijeg porijekla od šajkače. Konstantin Porfirogenet u svom spisu “O narodima” iz 10. vijeka piše da su stari Srbi nosili obuću od kože koja je bila povijena na vrhu. Preteče opanaka rađene su od sirove kože, povijene prema risu, kroz koju se provlači kaiš ili oputa. Srpski seljaci su nosili opanke i ljeti i zimi, jer je neštavljena koža bila izuzetno udobna, nepromočiva, a sam zaobljeni vrh postao je vrhunski modni detalj.
Opanci su, uz jelek i anteriju, kasnije postali dio popularne narodne pjesme i srpske narodne nošnje.
Kolo kao srpska tradicionalna igra prvi put je zabilježeno u XIX vijeku, ali se smatra da je na ovim prostorima postojalo još od XV vijeka. Još smjeliji pogled na drevnu istoriju mogao bi smjestiti početke kola kao igre još u arkadijsko vrijeme predantike na teritoriji Drevne Srbije, Makedonije i Grčke. Ples bahanatkinja iz istoimene Euripidove drame najviše liči na kolo.
Prva zvanično notno zabilježena kola bila su moravac i kukunješ. Kolo se igra tako što se grupa ljudi uhvati za ruke i potom se okreću u krug u ritmu muzike. Različita kola imaju razločite korake. Krajem XIX vijeka sa harmonikom kao nosećim instrumentom u Srbiji su nastala najpopularnija kola kao što su Užičko kolo, te Žikino kolo.
Kolo je simbol veselja i zajedništva, odraz neuništivog duha centralnog naroda na području Balkana. Srpsko kolo je 2017. godine upisano u Uneskov spisak nematerijalnog nasljeđa čovječanstva.
U srpskom jeziku kolo označava krug, obruč ili točak. O simbolici kola postoje hermetički spisi koje ga porede sa zmijom koja guta svoj rep, Ouroborusom, pitagorejskom kružnicom, strujnim kolom Nikole Tesle, te načinom na koji planete kruže oko Sunca.
