A suština je u nečemu sasvim drugom – para nema. Savremene patriote su budžet Republike dotjerale dotle da se radnik koji zavisi od njega osjeća kao crkveni miš. Nema više zapadnih jeftinih kredita po kamatnoj stopi manjoj od jedan odsto i grejs periodima do rođenja naših unuka. Nema, jer je Zapad odlučio da vas, preko naših leđa, udari tamo gdje ste najtanji – po budžetu, znajući da je socijalni bunt jedino čega se plašite.
Istovremeno, sustigli su nas krediti koje ste nekada davno, isto tako ležerno, uzimali vi i oni prije vas na vlasti. Sustigao nas je višedecenijski javašluk, pljačka i potrošnja veća od onoga što zaradimo. U najkraćem, ovo se jednom moralo desiti, a desilo se u najtežem političkom trenutku za Srpsku. Ne mogu nam više pomoći ni kineski ni mađarski krediti.
Istina, javna uprava ne može očekivati empatiju javnosti. Partokratija, tri radnika na jednu stolicu i poslovična odbojnost administracije prema običnom čovjeku, u narodu je stvorila sliku o dobro plaćenim neradnicima iz zgrade Vlade. Ko je kriv radnicima što su ćutali.
Ipak, počelo je. Neko se u ovoj državi usudio da traži veću platu. Ako ministar i predsjednik mogu limuzinu, doktor zaslužuje bar još 160 KM.
Možda se jednog dana probude i prosvjetari, penzioneri, demobilisani borci i svi oni kojima je u ovoj državi toliko dobro da ćute i trpe.
Autor: Slobodan Popadić/Srpska info
