Bez obzira što su, tokom istorije, teorije zavjere često odbacivane kao divlje spekulacije, bilo je slučajeva kad se ono što je nekada bilo označeno kao paranoja ili ljudsko pretjerivanje vremenom potvrđeno kao nepobitna činjenica, primoravajući svijet da se suoči sa neprijatnim istinama o skrivenim mehanizmima moći i kontrole.
Od tajanstvenih otmica 17 japanskih državljana da bi podučavali sjevernokorejske špijune kako da govore i ponašaju se kao građani „zemlje izlazećeg sunca” do neobjašnjivih prirodnih fenomena “nevaljalih talasa” od 30 metara visine za koje se dugo smatralo da su nemogući, do velikog vladinog trovanja industrijskog alkohola tokom prohibicije kako bi ljudi bili spriječeni da piju ilegalno napravljena pića, što je na Novu godinu 1927. u Njujorku bukvalno ubilo 41 osobu zbog ispijanja otrovanog viskija…. I dalje postoji jedan primjer koji služi kao otrežnjujući podsjetnik da stvarnost ponekad može biti čudnija od fikcije.
Poslije Drugog svjetskog rata po mnogim zemljama širila se pjesma „Mama mia, šta je CIA? To je američka otrovnica zmija.“ Nije čudo što su glasine o tajnim operacijama CIA naširoko kružile svijetom, naročito sedamdesetih. Najalarmantnija tvrdnja bila je da postoji tajanstveno oružje koje može da ubije izabrane mete bez ostavljanja ikakvih tragova. Bilo je poznato kao „pištolj za srčani udar“. Pričalo se da revolver ispaljuje otrovnu strelicu koja momentalno izazva fatalni srčani udar, čineći potom nemogućim utvrđivanje uzroka smrti.
Ova priča za većinu je zvučala previše nategnuto. U početku je odbacivana kao spekulativna teorija zavjere, prikladnija za špijunski triler nego za stvarni život. Međutim, ove glasine su dobile na značaju kada je istraživački novinar Simor Herš objavio članke u Njujork Tajmsu u kojima je razotkrio zloupotrebe Centralne obavještajne agencije (CIA). Njegov rad doveo je do toga da američki Senat pokrene zvaničnu istragu o tajnim aktivnostima agencije, uključujući sve evidentnije rezultate „programa atentata“.
Pištolj za srčani udar potvrđen je tokom saslušanja koje je vodio Crkveni odbor Senata. Njegovo otkriće šokirao je širu javnost i senatsku komisiju, a o tome je svjedočio i direktor CIA Vilijam Kolbi. Ovo oružje je dizajnirano za upotrebu tokom Hladnog rata i moglo je tiho da eliminiše „neprijatelja Amerike i demokratije“, bez ikakvih vidljivih tragova. Koliko je tačno „srčanih udara“ bilo nikada se nije saznalo.
„Pucnjava za srčani udar“ je zapravo sićušna strelica koja sadrži toksin dobijen iz okeanskih školjki. Strelica je mogla da prođe kroz odjeću i kožu, ostavljajući samo mali crveni trag na ulaznoj tački. Strelica bi se brzo rastvorila u tijelu žrtve, čineći detekciju skoro nemogućom. Pogođeni bi doživio srčani udar bez očiglednih znakova „loše igre“, a toksin bi bio pravi uzrok smrti.
Tijelo bi obično pregledali forenzički patolozi, koji su jedino mogli da zaključe kako je smrt nastala zbog prirodnig uzroka – infarkta. Pištolj za srčani udar bio je dio opsežnijeg programa CIA za razvoj biološkog i hemijskog oružja u toku godina Hladnog rata.
I danas kruže hiljade priča o diskretnim inicijativama raznih vlada koje uništavaju povjerenje javnosti u zvaničnu politiku i medije naklonjene vlastima. U svakoj državi ovog svijeta postoje timovi advokata i uticajnih ljudi koji ne žele da se javnost previše opterećuje istinama koje stvarno postoje.
Srpskainfo
