Ani-Frid Lingstad jedna je od hiljada poslijeratne djece koja su odrasla u Skandinaviji odbačena, progonjena i bez roditelja.
“Tiskerbarnas” ili “njemačka djeca” bili su potomci norveških majki i njemačkih vojnika, rezultat nacističkog plana da se „obogati“ arijevski genski fond.
Nacistička Njemačka nije samo težila da iskorijeni one bez njihove idealne rase, već se i borila da stvori super genetsku liniju putem selektivnog uzgoja u ultra-tajnom, nesumnjivo iskrivljenom programu – Lebensborn.
Lebensborn („izvor života“) bio je tajni program koji je sprovodio SS. On je podsticao genetski „čiste“ žene (plavokose, plavooke žene sa pravim mjerama) da se pare sa SS oficirima. To je bukvalno bio projekat selektivnog stvaranja više ljudske rase koji je nastao zbog smanjenja stope nataliteta u Njemačkoj tokom rata.
Da bi privukli više raspoloženih u taj program nacisti su osnovali domove (ponekad klinike) širom Evrope. Na vrhuncu, u Njemačkoj je bilo 10 objekata, a u osam drugih država čak 26 domova, najviše u Norveškoj. Između 1936. i kraja Drugog svjetskog rata 1945. godine u klinikama Lebensborn rođeno je između 6.000 i 8.000 beba (mada neki izvori procjenjuju da je taj broj bio 12.000).
Najpoznatija od ove djece je Ani-Frid iz švedskog benda ABBA. Ona je proizvod “braka” između norveške majke Sini Lingstad i njemačkog vojnika Alfreda Hazea.
Ani-Frid LingstadNa svijet je stigla 15. novembra 1945. u Bjorkasenu, na sjeveru Norveške. Plašeći se odmazde zbog začeća djeteta sa Nijemcem tokom okupacije Norveške, Sini je napustila Bjorkasen 1947. godine sa bebom i majkom Arntin i odselila se u Švedsku. Ona je ubrzo nakon toga umrla u 21. godini usred otkazivanja bubrega, ostavljajući ćerku da je odgaja njena baka. Mala Ani-Frid je odrastala vjerujući da joj je otac poginuo tokom Drugog svjetskog rata, pošto je njegov brod potonuo pri povratku u Njemačku.
Frida je vremenom postigla nevjerovatnu slavu u Švedskoj, nešto što nikada ne bi mogla da uradi da je ostala u Norveškoj, gdje bi bila proglašena kopiletom.
Godine 1977. njemački časopis „Bravo“ objavio je poster i kompletnu biografiju sa detaljima Ani-Fridine prošlosti, uključujući imena majke i oca. To je vidio njen polubrat, Peter Haze, koji je otišao kod svog oca i pitao ga da li je bio u Bjorkasenu tokom rata. Ovaj je rekao: Baš bi to bila velika sreća kad bi imao ovako lijepu i slavnu kćerku. Nekoliko mjeseci kasnije Ani-Frid je upoznala Hazea u Stokholmu.
Inače, Zdravko Čolić je davne 1973. u Luksemburgu oko Evrovizije imao kratkotrajnu romansu sa pjevačicom Anifrid Lingstad.
Jedan od najvećih mitova o programu Lebensborn bio je da su klinike u suštini bile bordeli puni žena koje su bile spremne da rade šta im se prohtije. To uopšte nije bio slučaj, jer je većina ovih žena bila izabrana iz Lige njemačkih djevojaka. Ponekad bi žene dolazile u Lebensborn već trudne, dok su druge bile posebno gajene samo za ovu svrhu. Većina očeva bili su SS oficiri koji su imali svoje porodice.
Hajnrih Himler, šef SS-a, podsticao je oficire da se razmnožavaju van braka. Nisu činili preljubu. Obavljali su svoj posao gradeći njemačku višu rasu. SS oficiri koji su imali djecu iz Lebensborna bili su „veoma visoki i snažni sa plavim očima i plavom kosom“. Žene u klinici su išle na upoznavanje sa odabranim oficirima gdje su igrale igre i gledale filmove prije nego što bi dobile nedjelju dana da izaberu svoje partnere. Oficir bi spavao sa izabranicom tri večeri tokom prve nedjelje.
Žene koje su se dobrovoljno pridružile programu sa namjerom da rađaju morale su prvo da potpišu izjavu da će njihova djeca biti vlasništvo države. Mnoge od ovih majki nikada kasnije nisu vidjele svoju djecu.
Program Lebensborn bio je strogo čuvana tajna. SS je uradio zapanjujući posao u prikrivanju pravog identiteta te djece. Većini djece koja su rođena kao dio programa istina nije rečena decenijama. Identiteti očeva nisu bilježeni na njihovim izvodima iz matične knjige rođenih.
Bebe čiji je identitet bio poznat odrastale su poslije rata kao izopštenice iz svojih zajednica. Označene su kao državni neprijatelji zbog njemačke krvi. Neke majke su odlučile da same odgajaju svoju djecu, ali su lagale o njihovom porijeklu kako bi izbjegle mržnju. Većina bi pričala da je otac njihovog djeteta poginuo u ratu. Neke od onih koje su poslije rata bojkotovane često su javno tučene, sramoćene i prisiljavane na ponižavajući rad.
Žene su, recimo, bile izopštene u Norveškoj, ne samo zato što su se zaklele u nacizam, već i zato što su živjele u najboljim uslovima dok je lokalno stanovništvo tada gladovalo. Prema svjedočenju, smještaj u Lebensbornu je bio vrhunac luksuza. Žene su bile smještene u zamkovima sa zajedničkom prostorijom za sport i igre, muzičkom sobom i bioskopom. „Hrana je bila najbolja koju sam ikada probala; nismo morali da radimo i bilo je mnoštvo slugu“.
Da je Njemačka pobijedila u ratu, gotovo sigurno bi ta djeca bili heroji. Ali Njemačka je izgubila, i ubrzo nakon toga norveške majke su izgubile svoj status, a njihovu nejač su vladini zvaničnici klasifikovali kao „pacove“.
Većina djece iz programa Lebensborn odrasla su svjesna da imaju neku tajnu, samo ne znajući šta je to. Kasnije su polako otkrivala svoje korijene uz naznake članova porodice i intenzivno istraživanje. „Većina je bila ljuta na svoje majke, jer su ih lagale. Neki su osjećali sramotu, a postoji i mali broj onih koji su ponosni što su iz Lebensborna. Osjećaju se i dalje kao dio elite.“
Srpskainfo
