Budući da ne postoji kantar koji će precizno odrediti ko u venama nosi više gena Miloša Obilića, a ko Vuka Brankovića, jedino na osnovu čega se određuje visina boračkog dodatka, proisteklog iz proteklog odbrambeno-otadžbinskog rata jeste kriterijum koji su utvrdili Ministarstvo rada i boračko-invalidske zaštite RS i predstavnici Boračke organizacije Republike Srpske. Po tom kriterijumu, visina pretrpljenog bola, stresa i patriotskog zanosa, koji je doveo do ostvarenja istorijskog sna Srba s ove strane Drine o državi koja će braniti njihove interese, iznosi tri marke po broju mjeseci učešća u ratu.
Naravno, naplaćivanje patriotske dužnosti i najplemenitijih osjećanja o potrebi zaštite porodice, otadžbine i kućnog praga ne treba da bude povod za bilo kakve političke obračune, ocjenu o tome ko je veći patriota i ko je za Srpsku spreman da položi ono što je najvrijednije.
S druge strane, oni koji su se prije tri decenije, u vrijeme kada se stvarala Republika Srpska sunčali u podrumu, trenirali basket po srbijanskim palankama i švercovali akciznu robu, teško da danas mogu biti mjerna jedinica patriotizma, poligrafi koji ocjenjuju ko je rodoljub, a ko izdajnik, ko radi za strane ambasade a ko život daje za Srpsku i njene interese.
Boračka organizacija Republike Srpske već odavno je postala institucija čija je svrha postojanja postala nejasna svima, osim onima koji na osnovu fukcija u toj organizaciji primaju mjesečne nadoknade i pojavljuju se na prijemima koje organizuju ratni dezerteri i profiteri. Njeno rukovodstvo sigurno ne živi od tri marke, koliko vrijedi mjesec učešća u ratu. Isto kao ni oni koji se svakodnevno, navodno, bore za očuvanje Srpske za koju prije tri decenije nisu prolili ni kap znoja, a kamoli krvi.
Autor: Boris Knežević/Srpskainfo
