Takva praksa prisutna je širom svijeta već decenijama, pa zašto bi BiH bila izuzeta od „modernih svjetskih tokova“? Od potpisivanja Dejtonskog sporazuma do danas, brojne škole i ulice u Federaciji BiH nazvane su po ustašama i najvećim krvnicima iz Drugog svjetskog rata, a najnovija inicijativa da se rodna kuća doglavnika Ante Pavelića u Tešnju proglasi nacionalnim spomenikom BiH, pokazuje da je ovaj svijet otišao do đavola.
Inače, s psihološkog aspekta, zanimljiv je pokušaj relativizacije toga što se škole i ulice u Federaciji BiH nazivaju po notornim ustašama i SS oficirima. Oni koji brane to što su u Mostaru ljudi donedavno hodali ulicama nazvanim po Juri Francetiću, Rafaelu Bobanu ili Miletu Budaku, ili toga što škole u Sarajevu i Goraždu nose imena Mustafe Busuladžića i Huseina Đoze, kao kontraargument potezali su to što u pojedinim gradovima i opštinama Republike Srpske postoje spomenici posvećeni Draži Mihailoviću. Kao, vele oni, Pavelić i Mihailović su dvije strane iste medalje. Ako Srbi mogu da slave Dražu, zašto mi ne bi mogli da slavimo Antu?
U pokušajima tog poređenja, ipak, postoji jedna bitna razlika: Dražu Mihailovića, kao vođu gerilskog pokreta i antifašistu, odlikovao je lično američki predsjednik Hari Truman, dok su Pavelić i njegovi sljedbenici u istorijskim čitankama potvrđeni kao jedni od najvećih zlotvora u istoriji čovječanstva.
Ante Pavelić je cijeli Drugi svjetski rat presjedio u Zagrebu, uredno obrijan i podgojen, dok je Draža Mihailović tumarao po šumama, zarastao u bradu i ispijen kao monah. Zašto Mihailović, kao vođa „kolaboracionističkog“ pokreta, nije sjedio u udobnoj i toploj kancelariji u Beogradu? Pitanje za pametne.
Autor: Boris Knežević/Srpskainfo
