Ovo je prije nešto više od godinu dana “tvitnuo” predsjednik Republike Srpske Milorad Dodik.
Odlučnost da se ne podrži imenovanje onih koji “dokazano rade protiv Republike Srpske” potrajala je taman toliko da se s koalicionim partnerima iz bošnjačke Trojke dogovore oko uhljebljenja za kadrove vladajuće stranke iz Srpske po diplomatsko-konzularnim predstavništvima širom svijeta. Kad je to dogovoreno, oni koji “dokazano rade protiv Republike Srpske” dobili su blagoslov da to i dalje nastave raditi. Lagumdžija u Njujorku, Arnaut u Berlinu.
Na pitanja zašto je onima koji “dokazano rade protiv Republike Srpske”, na kraju, ipak dozvoljeno da nastave s tom rabotom, oni koji su samo par mjeseci ranije tvrdili da se to nikad neće desiti odgovarali su da je uspostavljena takva praksa – “mi se ne miješamo u njihova (bošnjačka i hrvatska) imenovanja, oni se ne miješaju u naša”. Odlično! Sve za pet.
A onda, ni godinu dana kasnije, gle čuda! Zlatko Lagumdžija je s pozicije na koju je imenovan, uz blagoslov onih koji ga ranije nisu željeli podržati jer “dokazano radi protiv Republike Srpske”, uspio izlobirati glasanje u Generalnoj skupštini UN o genocidu u Srebrenici. Ma, ljudi moji, da li je to moguće – pitaju se u stilu Mladena Delića oni koji su, inače, naivni kao francuske sobarice.
Otkud sad da onaj koji “dokazano radi” to zaista i radi? Kakav je to način? Gdje ide ovaj svijet?
S druge strane, oni “naši”, koji su po partijskoj liniji uhljebljeni u ambasade i konzulate širom svijeta, rade ono što su i do sada najbolje radili. Šta se, osim doslovno ništa, moglo očekivati od onih čije je imenovanje za ambasadore i konzule, kako to slikovito opisa jedan bivši diplomata, predstavljalo sramotu za Republiku Srpsku i uvredu za zemlje u koje su poslani.
Autor: Boris Knežević
Srpska info
