Nju su usvojili vitezovi Reda Hrama, Templari, i širili je od Jerusalima prema zapadu Evrope.
Ovaj red je poslužio kao uzor mnogim potonjim tajnim društvima, pogotovo masoneriji. Templari su u posljednjem krstaškom ratu zapalili Crkvu Svetog Siona, a zbog jevrejskih relikvija sačuvana je Gornica. U toj kući je sahranjen David, osnivač Jerusalima po Bibliji.
Sion je, po predanju, bio Davidov i Božiji grad. Stoga je Sionska Gornica, koja je bila u vlasništvu Svetog Save, istovremeno bila kultno mjesto i za Jevreje i za hrišćane. Crkva Svetog Siona nadomak Jerusalima, u kojoj je često boravio Hrist, bila je mati svih crkava. Godine 1234. godine Sava je sopstvenim novcem obnovio ovu značajnu crkvu u kojoj se dogodilo uznesenje Bogorodice, silazak svetog duha pred apostole, kao i tajna večera. Kupio je kuću, Sionsku Gornicu, u kojoj je održana Tajna večera, plativši je zlatom i srebrom koje je dobio od kralja Radoslava.
U Srbiju se vratio sa brojnim relikvijama iz Svete zemlje. Neumorno je gradio crkve, a narod je tjerao da svuda pravi crkve, makar od drveta. Drveni pravoslavni krstovi nicali su za njim kuda god da je prolazio. Za srpsku crkvu, državu i narod imao je ogromnih zasluga. U XIII vijeku on se, sa svojim ocem, smatrao zaštitnikom srpskog naroda i crkve.
Crkva ga je proglasila za sveca, proslavlja ga 14. januara, na dan kada je stigla vijest o njegovoj smrti (umro je 12. januara u bugarskom gradu Trnovu). Tijelo mu je prenijeto 1237. u manastir Mileševo, a odatle mošti 1594. u Beograd, gdje su ih Turci spalili na Vračaru. Bolesnici su posjećivali njegov grob u Mileševi da bi ozdravili.
Poslije njegove smrti narod je počeo da prenosi brojne nevjerovatne anegdote iz njegovog života, koje danas predstavljaju prvi pravi veliki srpski mit.
