Ritmom, koloristikom, stilskim paradama, retorikom, pa i temom, Micić je s “Istočnim grehom” napisao najdosljednije ekspresionističko dramsko djelo u našoj književnosti. Sa stanovišta utopijske imaginacije, “Istočni greh” u sebi sadrži sve odlike kasnijih zenitističkih proklamacija kontroverznog Micića.
Ljubomir Micić je na duhovnoj mapi Evrope svog vremena zauzimao posebno mjesto kao originalna autorska pojava, čemu u prilog govore njegova mnogobrojna poznanstva s istaknutim evropskim umjetnicima – od Kandinskog do Lisickog. Micićevo poznanstvo s Kandinskim moglo bi nas nagnati da pretpostavimo da je određeni broj utopijskih ideja kod proklamatora zenitizma bio nekom duhovnom transmisijom preuzet od Dimitrija Mitrinovića ili madam Blavatske, čiji su uticaji na Kandinskog bili nesporni. Mitrinovićeva sinkretička filozofija, utopijski konkretizovana u časopisu “The New Age”, i teozofska mistika gospođe Blavatske, koja kulminira utopijom “Teleme”, bili su slični pokušaji da se putem duhovne alhemije utiče na budućnost čovječanstva.
Utopijska ideja Vladimira Solovjeva o svečovjeku je istim žarom okupirala i Mitrinovića i Nikolaja Velimirovića, kao i ideja o natčovjeku Fridriha Ničea. Te ideje imale su dugu tradiciju kroz istoriju različitih ezoterijskih grupa. Micićev “Barbarogenije” nastavak je pomenute tradicije, primjereno modifikovan u čovjeka s Balkana, primitivnog rušitelja i genijalnog stvoritelja.
Ideju barbarogenija Micić obrazlaže u programskom tekstu “Šta hoće ti divljaci zenitisti?” na sljedeći način:
“1. Superiorni stav prema dosadašnjoj štićenici madam Evropi;
2. Posvemašnje negiranje i odbacivanje vanjske matematsko-fizičke civilizacije;
3. Novovremenska afirmacija istočnometakozmičke ideje mističnog tipa novočovjeka;
4. Vaskrs jugoslovenskog pratipa čovjeka heroja u unutrašnjoj duhovnoj inkarnaciji barbarogenija.”
Manifest sjajno inauguriše ideju barbarogenija, tip zenitističkog idealnog čovjeka utopije, koji u sebi spaja osobine mističnog novočovjeka s entitetima koji obitavaju u nematerijalnom prostoru. Prvi čovjek jedne takve zenitističke utopije je Adam iz Micićeve drame “Istočni greh”. Čitav dramolet nastao je kao dekonstrukcija mita o postanju iz prve knjige Mojsijeve. Micić nimalo slučajno ne započinje svoju dramu od sedmog dana postanja, dana kada je Bog već završio svoju utopiju – Zemlju, jer se samo ono što je već stvoreno može obrušiti. Bezbožni čovjek čiste savjesti kakav je Adam barbarogenije ne želi da mu svijet bude unaprijed zadat, već želi da sam bude božanski kreator. Micić stoga dekonstruiše imaginativnu sliku Starog svijeta, da bi na njenim ruševinama konstruisao sliku svijeta primjerenu barbarogeniju.
Utopijska arhitektonika i socijalizacija vizije raja stoga su prva stvar koja se dekonstruiše. Slika suncem obasjane prirode prepune zelenila, cvijeća i drveća, rajskih plodova, među kojima se pojavljuju čovjek i žena u prvoj knjizi Mojsijevoj, pripadaju utopijskog arhitektonici starozavjetnog pisca. Utopijska socijalizacija u istoj knjizi osnova je gradnje čitave jevrejsko- hrišćanske civilizacije. Postoji svemogući vladar Bog i njegovi podanici ljudi – muškarac i žena. Društvo koje oni oblikuju počiva na hijerarhiji, sve zakone i sve vrijednosti propisuje vladar na taj način svojim podanicima ukidajući slobodu. U Micićevoj drami viziju suncem obasjane prirode zamjenjuje vizija Urvine smrti na kojoj sjedi bog Savaot. Sedme noći postanja njega okružuje “vječnost crna i bezdana, što šumi tešku sablasnu muziku umiranja.
(Srpskainfo)
