Srpski pisac Danilo Kiš umro je na današnji dan 1989. godine.
Jedan je od najvećih u srpskoj literaturi, u čijim je djelima sažeta sva gorčina surovog 20. vijeka.
Pisao je njegovanim stilom, s moderno shvaćenom fabulom. Diplomirao je svjetsku književnost na Beogradskom univerzitetu. Bio je dramaturg pozorišta “Atelje 212” u Beogradu i lektor u Strazburu, Bordou i Lilu.
Kiš je pisao pripovijetke, romane, drame, pjesme, eseje i polemičke rasprave, a prevodio je s ruskog, mađarskog, francuskog i engleskog jezika.
Njegova prva knjiga objavljena je 1962. godine, a sadrži dva kratka romana: “Mansarda” i “Psalam 44”. Najviša čitateljska priznanja i istinsku slavu dobio je za roman “Bašta, pepeo”.
Posmrtno su objavljene knjige: “Život”, “Literatura”, “Gorki talog iskustva”, “Pjesme i pripjevi”, “Lauta i ožiljci”.
Djela: romani “Psalam 44”, “Mansarda”, “Bašta, pepeo”, “Peščanik”, “Grobnica za Borisa Davidoviča”, pripovijetke “Rani jadi”, “Enciklopedija mrtvih”, drama “Elektra 70”, polemički spis “Čas anatomije”.
Rođen je u Subotici 1935. godine, od oca Eduarda, višeg inspektora državnih željeznica i autora Jugoslavenskog voznog reda željezničkog, autobusnog, brodskog i vazdušnog saobraćaja i majke Milice Dragićević, Crnogorke s Cetinja.
Osnovnu školu pohađao je u Mađarskoj, a gimnaziju na Cetinju.
Agencije
