Vlast, opozicija i Aleksandar Vučić – istorija odnosa i period Vučićevih političkih kreatura

Predsjednik Srbije Aleksandar Vučić se već godinama miješa u unutrašnje odnose u Republici Srpskoj, za koje ne samo da nije nadležan, nego na jedan perfidan način kreira cijelu političku scenu i vlasti i opozicije.

Nije nikakava novost da je njegov uticaj na rezultate izbora u Srpskoj znao da bude presudan, a istu vrstu manipulacije je demonstrirao i na posljednjim prijevremenim izborima za predsjednika Srpske, nakon što je sastancima sa liderom SNSD Miloradom Dodikom dva puta uoči izbora istakao nastavak „uspješne saradnje“ i poslao jasnu poruku na koga računa kao ključnog partnera.

Ova praksa je u nekim ranijim izborima bila mnogo izraženija i on je tada uoči opštih izbora izlazio sa javnim stavovima koji su ozbiljno kompromitovali opoziciju i njene kandidate, pričama o saradnji sa stranim agenturama i stranoj podršci opoziciji, za koju nikada nije priložio nijedan dokaz. Ali su te izjave poslužile svojoj svrsi. Iz opozicije nikada nije bilo dovoljno hrabrosti da se to otvoreno kaže.

Interesantno je i da je Aleksandar Vučić uvijek imao svoje linije veze i sa opozicijom ili dijelovima opozicije, preko koje je dodatno manipulisao i uticao na politička kretanja u Srpskoj. Iz SDS, kao najjače opozicione stranke, nikada nije dobio odgovarajući odgovor, izuzev jedne situacije prije 6 godina kada ga je zbog takvog ponašanja javno prozvao tadašnji potpredsjednik SDS-a Dragan Ćuzulan. Tada je protiv Ćuzulana pokrenuta cijela medijska hajka, a zanimljivo je da je tada jedan od udarnih priloga na režimskoj RTRS napravila novinarka Nataša Miljanović Zubac, koja je danas navodno najveći kritičar režima u Srbiji i u Srpskoj.

Ova situacija je tada jasno pokazala da SDS nema hrabrosti da se na javnoj političkoj sceni otvoreno suprotstavi pogubnom djelovanju Aleksandra Vučića na političke tokove u Srpskoj, a Ćuzulan je danas jedan od brojnih disdenata SDS, kako ga je nazvao njegov tadašnji „saveznik“ Nebojša Vukanović.

Iako je ova politička epizoda bila refleks nekadašnjih dešavanja, današnji odnosi vlasti i opozicije prema režimu Aleksandra Vučića pokazuju da se stvari nisu mnogo promijenile. Ovo tim prije što svoje političke veze sa Vučićem ne kriju mnogi iz opozicionih redova, a vrlo lako se može desiti da na narednim opštim izborima 2026. dobijemo i kandidate vlasti i opozicije upravo po mjeri Aleksandra Vučića. Da li su onda oni zaista alternativa, kakvu građani očekuju? Naravno, ukoliko te izbore dočeka Aleksandar Vučić, jer je njegova pozicija u Srbiji nakon studentskih protesta koji traju više od godinu dana, značajno poljuljana.

Gotovo je nezabilježeno prošla vijest, da je prije dva dana i vladajuča većina SNS i drugosrbijanska opozicija u Narodnoj skupštini Srbije, po treći put odbacila da se izglasa Rezoluciju o genocidu srpskog naroda u NDH, koju je prije toga usvojila i Narodna Skupština Republike Srpske, a prošle godine i Narodna skupština Crne Gore. Ta činjenica sama za sebe govori o kakvoj se vlasti i opoziciji u Srbiji radi, a ćutanje i režimskih i opozicionih medija u Srbiji je priča za sebe.

Za politiku i političke odluke nekada treba hrabrosti, čvrstine i odlučnosti, a SDS je to nekada znao da demonstrira kada je odbio Vens-Ovenov plan, koji je tada protežirao autoritarni lider Srba Slobodan Milošević, a Milorad Dodik sa grupom tzv. nezavisnih poslanika zdušno podržavao. Kasniji prenosi nadležnosti i popuštanja koja su bila rezultat kolebljivih stavova i političke trgovine i SNSD i SDS, nikome nisu služila na čast. SDS je u značajnoj mjeri izgubio svoj politički identitet, a Dodik zadnjim političkim zaokretima pokazao svu svoju nedosljednost i trgovačke manire. Iako je, istini za volju, Dodik znao u određenim momentima da pokaže veći nivo političke hrabrosti od svojih političkih protivnika. I to je bio jedan od ključnih razloga zašto je toliko godina na vlasti u Srpskoj.

U svakom slučaju se na kraju uvijek pokazalo da politika popuštanja i trgovine nikada nije bila prihvatljiva srpskom narodu, koji je u Srpskoj uvijek pokazivao veći nivo nacionalne svijesti nego bilo gdje drugo. Danas je samo pitanje da li na političkoj sceni Srpske ima stranaka i osoba sa potrebnom dozom patriotizma i odlučnosti, jer izdajnike nikada nisu cijenili ni oni kojima su oni služili. To je jasno pokazala politička sudbina Biljane Plavšić, a takav scenario izvjesno slijedi i Aleksandru Vučiću. U mnogim stvarima se istorija ponavlja.

Jedino da se nadamo da dolazi period nove generacije političara koji će imate i hrabrosti i odlučnosti za zdravu nacionalnu politiku bez populizma i lažnog patriotizma. Do tada – mrka kapa. Posebno ako nam u ponudi budu Vučićeve političke kreature.

ISTOK