SNSD u rasulu zajedno sa dvoglavom opozicijom
I dok se SNSD nalazi u haosu unutrašnjih antagonizama i sve snažnije spoljne izolacije, opoziciju u RS kao da je uhvatio isti sindrom rasula i nesnalaženja, tako da se stiče dojam da nema alternative jednoj lošoj vlasti i promašenoj politici.
Vlast u RS sve više srlja u sopstvenu propast sa neizvjesnim ishodom u kojoj mjeri će se neizbježna katastrofa sručiti i na narod i na Republiku Srpsku. Tzv. narodni miting u Banja Luci je najlošiji mogući odgovor na sve snažnije pritiske i sankcije dijela međunarodne zajednice pod čijom dominacijom se nalazimo, prije svega SAD i vodećih zemalja EU. Sankcijama su već ubuhvaćeni svi rukovodeći političari u Srpskoj i već sada je jasno da se one mogu očekivati samo u oštrijoj formi. Ne treba zaboraviti da su one pored političkih pritisaka udarile na samu srž ove vlasti, enorman kriminal i korupciju i kontrolu finansijskih tokova, posebno pranja novca. Iako vladajući u Srpskoj akcenat stavljaju na političku dimenziju, nema sumnje da su kriminal i neregularni tokovi novca koji su godinama tolerisani, sada postali najslabija tačka vlasti.
Najavljeno donošenje Izbornog zakona RS kojim će se derogirati CIK BiH je put ka daljoj eskalaciji unutar BiH, jer je nakon Ustava najvažniji zakon jedne zemlje upravo Izborni zakon. To je dakle put ka dubokoj ustavnoj krizi sa nesagledivim posljedicama. Na primjeru analognih poteza na Kosovu i Metohiji, kada se srpska politika povukla iz institucija Kosova i bojkotovala izbore, ta ista međunarodna zajednica nije ni trepnula i priznala je takve „krnje“ izbore, a štetu je na kraju imala samo kosovska zajednica Srba. Zbog toga se sada na Kosovu sve ćešće iz tih tamošnjih srpskih krugova može ćuti da se više plaše poteza Beograda, nego same Prištine.
Iako situacija u Srpskoj nije ista, već sada je vidljivo potpuno nesnalaženje ovdašnje vlasti koja je dugo godina bila miljenik tog istog Zapada od kojeg danas strijepi i trpi pritisak, koji joj je torlerisao sve i svašta, da bi joj na posljednjim Opštim izborima priznali rezultate i pored očigledne krađe i inkriminacije izbora. Neko je tada iz vlasti RS morao da da određene ustupke da bi se to desilo. A ovdje je to pitanje EU i NATO integracija, jer je to ključni kišobran koji zapadne zemlje ovdje postavljaju kao statusni simbol svog uticaja. Taj ustupak je napravljen prihvatanjem novog MAP-a i finalizacije puta BiH prema NATO, a dijelom i kroz donošenje zakona na nivou BiH koji su omogućili pregovarački status BiH u EU.
Šta radi opozicija?
I dok se vlast zabavila sobom i igra hazardersku igru sa Zapadom, opozicija je sve uradila da ne bude alternativa ovoj vlasti. Pored jednog dijela principijelnih stavova koji dolaze iz opozicije, ne prestaju se slati dvosmislene poruke podrške. Bez očiglednog jedinstva unutar opozicije i bilo kakvog osmišljenog koncepta, dijelovi vodećih opozicionih stranaka šalju otvorene poruke saradnje sa vlašću i ruše kredibilitet opozicije u javnosti, koja sve više smatra da su „svi isti“ i da nema suštinskih razlika između vlasti i opozicije. Priča o „odgovornoj nacionalnoj politici“ i ponavljanje mantre o državotvornosti i patriotizmu djeluje kao prazna frazeologija i priča bez pokrića. Djeluju neubjedljivo i izjave nekih lidera opozicije da na pomenutoj sjednici NSRS, kada se bude donosio sporni entitetski Izborni zakon, isti neće podržati, ali da će glasati za Izvještaj o Srebrenci, kao i da neće prisustvovati narodnom mitingu vlasti koji se održava istog dana, jer će izvjesno već sada neki iz opozicionih redova prisustvovati pomenutom mitingu, kako kažu „iz patriotskih razloga“.
Sve ovo stvara jedan opšti osjećaj depresije u kojoj nas vladajući guraju u sukob i nestabilnost bez ikakvog pokrića, sa jedinim motivom spasavanja sopstvene kože i privilegija na kojima godinama jašu. Tako da je opšti utisak da slom vladajućih u koji bezglavo srljaju, jedino prati slom dvoglave i usitnjene opozicije koja gubi i najmanji kredibilitet u javnosti. Ako je rezultat svega kraj jedne promašene i nepromišljene politike bez ikakve vizije, onda to možda i nije loše… ako preživi Srpska i ako ko u njoj ostane. Možda se pojavi jedna hrabrija i autentična alternativa koja bi zamijenila uske ciljeve, sitne sujete i vrati kredibilitet nacionalnoj politici koja je na najnižim granama.
A da su nam ljudski kapaciteti najslabija tačka tih politika vidljivo je na svakom koraku. Sa ovim licima i nesposobnim politikama koje su na sceni izlaza i alternative nema.
ISTOK
