PROTOJEREJ STAVROFOR MILAN ALEKSIĆ OTIŠAO U ZASLUŽENU PENZIJU: RAĐEVAC HRAMOVE DIZAO U JADRU
Protojerej stavrofor Milan Aleksić (65), višegodišnji starješina lozničke crkve, koji je bio skoro četiri decenije ovdašnji paroh, a prije toga gračanički (crkva u podnožju Soko grada), rijedak sveštenik koji je odlikovan Ordenom vladike Nikolaja, otišao je u zasluženu penziju, poslije 45 ljeta služenja rodu i Bogu.
Bio je omiljen sveštenik vladike Jovana Velimirovića, sinovca vladike Nikolaja koji ga je, zadovoljan onim što je učinio kao paroh u Azbzukovici, nagradio službom u drevnom lozničkom hramu Pokrova PRESVETE Bogorodice. Aleksić je, inače rođen u Cvetulji, selu u Rađevini, nadomak Zavlake, od malih nogu bio je posvećen vjeri, a raspuste je, često provodio kod tetke, od majke, koja je bila igumanija u jednom od manastira u Ovčarsko kablarskoj klisuri.
U vrijeme kada je prota Milan bio starješina lozničke crkve, urađena su još tri hrama u gradskoj parohoji (Voćnjak, Lozničko Polje, Lagator) i započet jedan na lozničkom groblju, koju podiže čuveni vjernik Boban Ranković, čija je izgradnja u završnici. Uporedo je dao, po priznanju vladike Lavrentije, veliki doprinos izgradnji Manastira Soko, kod Ljubovije, koji je
posvećen svetom vladiki Nikolaju Velimiroviću (Nikolaj Srpski), kao i izgadnji više hramova širom eparhije, uključujući Spomen hram na Mačkovom kamenu, posvećen junacima bitaka na Mačkovom kamenu i na Drini.
U vrijeme vladike Lavrentija dobijao je najveće moguće dužnosti koje može da dobije neki sveštenik, pa je njegov uticaj, godinama, bio veliki u radu i djelanju Eparhije šabačko-valjevske, a potom I šabačke. Podignut je, za njegovog doba starještinstva u Loznici, veliki Duhovni centar na Lagatoru, uz novu crkvu, površine nekoliko hiljada metara, koji se
završava po fazama i zašto je veliku pomoć i podršku dala država.
Značajnu ulogu imao je i u spremanju velikog jubileja -700 godina Manastira Tronoša i kanonizovanju nekadašnjeg igumana te svetinje Stefana Jovanovića, posle čega je tadašnji patrijarh Irinej, i posjete Loznici i vlastima u tom gradu, rekao da je „Loznica najbolji primjer divne saradnje vlasti i crkve“.
Loznica je, od početka, ubjedljivo u vrhu epearhije i SPC po broju đaka na časovima vjeronauke, pa je, u vrijeme starješinstva Aleksića, baš u Loznici bila eparhijska kancelarija za vjeronauku. Uvijek je bio ponosan na svoju porodicu, suprugu, dvije
kćerke i sina, koji je završio Duhovnu akademiju u Moskvi i, godinama je, već, jedan od najuglednijih profesora Beogradske bogoslovije.
Aleksić se radovao mjestu službovanja, gdje je najviše bilo njegovih Rađevaca koji su se doseli u gostoljubivi Jadar, čiji je Milan postao jedan od najpoznatijih zetova.
ISTOK
