Porodicu Baštovanović iz Loznice, koja seugostiteljstvom bavi višeod vijek i po, ZNAJU I VOLE MNOGI ŠIROM SRBIJE I REPUBLIKE SRPSKE:  KAFANAMA DAJU „DUŠU NAD DUŠAMA“

Porodica Baštovanović, čiji su korijeni u Donjem Dobriću, kraj Jadra, u podnožju legendarne Vidojevice i Cera, dijelu gdje počinju da se grle Jadra, Pocerina i Mačva, ugostiteljstvom se bavi više od vijek i po. I, po svemu su, radeći taj posao ostali časni, pošteni, ali, povrh svega, čuveni!

Kad se pogleda ljetopis te omiljene kuće širom Srbije, Republike Srpske, zemalja bivše SFRJ i rasejanja, pored ostalog, stiče se utisak kao da su se potomoci, svim srcem, borili da budu dostojni uspiješnih i časnih predhodnika. Kafana je, za njih, vazda i život, i sudbina, i usud  i radost, i sreća i posao od koga žive. Uz ugostiteljstvo svojih predaka, koji su ga baštinili kao usputnu djelatnost, uz  zemljoradnju, kao velike domaćine, stasavale su i generacija ljudi  drugih struka od sveštenika, inženjera, profesora, pravnika, poslovnih ljudi, funkcionera policije, političkih stranaka i  gradske samouprave.

Temelj slavi ugostiteljstva Baštovanovića udario je Milan, čuveni poslijeratni direktor najčuvenijih beogradskih kafana, čiji sinovac Mihailo Baštovanović, još dok je stric bio u najvećoj snazi, postaje i  više od pola vijeka opstaje kao jedan od najuspješnijih ugostitelja, ne samo u Srbiji i RS i BiH. Iza njega su mnogi lični uspjesi, ali i uspjesi firme „Standard“, koja je bila u okviru nekadašnje „Viskoze“, gdje je ostao zapamćen kao jedan od  najboljih inženjera ugostiteljstva i hotelijerstva, koga su obožavali svi od radnika do najčuvenijih gostiju, iz svih oblasti, tadašnje SFRJ, do poslovnih partnera sa svih meridijana, kojima je priređivao i dobre zalogaje, dobre  kapljice, ali još bolji provod u čuvenim kafanama od „Bleda“ do  „Kur salona“, „Kampa“, „Beograda“…

Mihailo je, pored ostalog, bio i  predsjednik Upravnog odbora Turističke organizacije Loznice, baš u doba najvećeg vaskrsa ugostiteljstva, turizma i hotelijerstva u Jadru i Podrinju. I, danas vitalan, sačuvao je snažan duh i  šarm, koji su obilježavali decenijama njegovu kultnu kafanu „Stara varošu“ u Loznici, koja je, zahvaljujući njemu, njegovoj divnoj, vrijednoj i stručnoj supruzi Veri, a potom i preduzimljivim i agilnim sinom Milutinom, postala neformalni, ali stvarni društveni centar ljudi Jadra i Loznice, od jutra do  mraka. Tu su se pjevušile najljepše pjesme, čuli najbolji vicevi, sabirao se sav život grada i njegovih ljudi, od zanimljivih  događaja, posebno sportskih, jer je Mihailo, kao veliki „partrizanovac“, dostigao vrhove delegatskog djelanja u  Fudbalskom savezu Srbije, ali i kao strateg matičnog kluba „Mladost“.

„Kod Miće“, kako je bio naziv te kafane, „sve se znalo, analiziralo, pričalo i prepričavalo“. I, nikad nije  bilo dosadno.Gosti su bili kao srodnici, svi su znali tuđe vrline i mane, pa su se, u skladu sa tim, ponašali, šalili do besvijesti, smijali, kroz humor „svađali“.

I, kad je „Stara varoš“ došla do zenita, prije tačno dvije decenije, otvorili su, na Dorćolu, u jednom od najljepših dinelova prestonice vrhunski restoran sa narodnom kuhinjom „Zlatna varoš“,čije je drugo ime „Donji grad“.

Ovo mjesto, za kratko vrijeme, postaje kultno mesto, ne samo Beograđana, već i ljudi iz drugih krajeva sa obala Drine, Save, Dunava, Drave, Tise, Une, ali i inostranstva koje je, od početka do danas, pod „dirigentskom palicom“ Milutina Baštovanovića, Mihailovog sina, koji je, uz oca i majku, podržan od divne, vrijedne i istrajne njegove supruge Tanje i sina Save, koji je, iako jedinac, mladić koji je i vrijedan, i talentovan, i požrtvovan i prijatan kao i njegovi roditelji, djede  i bake po obje „linije“.

U ovoj kafani iznjedrili su, kao i u Loznici, mnoga prijateljstva od onih sa običnim ljudima, za koje su imali uvijek sluha i osjećaja, do najpoznatijih ličnosti iz svijeta politike, umjetnosti, kulture, estrade…

Za dvije decenije kafana, na Dorćolu, u Ulici Visokog Stevana 54, saživjela se Beogradom i Beograđanima kao da su „u vezi“ bar godina 100. Postala je nezaobilazno mjesto za razne dogovore, susretanja, opuštanja, šale, zgode i nezgode…I sve na nekako romantičan način, u duhu najboljih vremena srpskih i beogradskih kafana.

Mihailo, kao beogradski ugostiteljski đak, znao je da prenese znanje i umijeće svom sinu, ali i mnogima koje je učio tom poslu, što i Mihailo čini, nesebično i iskreno, mlađim kolegama, koje, kao i otac, nikad nije smatrao konkurencijom,  već djelo ugostiteljske porodice grada i Srbije.

I, Milutina je, kao i čitavu porodicu,  zanimljivo je, na jubilej -20 godina kafane u Beogradu i pola vijeka one u Loznici, koja je prva uvela hamburgere u Srbiji,  posebno sunce ogrijalo kad se nedavno rodio Mihailo, Savino čedo i Mihailov, Verin i Tanjin unuk. Slavilo se danima, do  jutra, od Donjeg Dobrića do Loznice, Beograda!

-Ljepši dar nisam mogao da dobijem od unuka, koji je ponio ime moga oca, koga je to, s razlogom, neizmerno obradovalo -kaže Mihailo Baštovanović, koji je i aktuelni zamjenik predsjednika Skupštine grada u Loznici kao kadar i čelnik lokalnog SPS, zdušno podržan od rukovodstva partija, počev od Ivice Dačića, Branka Ružića, ministra Tončeva  i drugih.

-Kafana je nešto između ustanove i institucije i tek kad to postane može se reći da je ugostitelj uspio. Meni je drago što je ljudima kod nas prijatno, lijepo, sigurno i, u svakom slučaju, pouzdano. Odnjegovan duh ove i drugih naših kafana su najbolji pomen, uvijek, slavnom našem pretku Milanu, koji je dugo bio u Beogradu sinonim za dobro vaspostavljene kafane. To je duh koji živi i u kafani „Madera“ u Loznici, gdje se spaja varoški, gradski i velegradski duh. Za nas su gosti svetinje, pa bi, i povodom jubileja, bilo, u najmanju ruku, nekorektno da neke ne spominjemo, a neke da spominjemo.Svi su oni naše duhovno bogatstvo, nešto poput hrama razonode i zdravog duha.I tako će biti. Moj Savo je, već, siguran na ovom putu ugostiteljstva i kafanskog sveukupnog djelanja.

Veliki ugostitelj je bio u Kozjaku, kraj samog Jadra, Dragan Ranković, otac Milutinove majke Vere, sa sinovima, koje je obožavao čitav kraj i kao domaćine, ugostitelje, ljude, ali i vjernike Srpske pravoslavne crkve. I po kozjačkoj liniji, Milutinov ujak, Zoran Mirković Mirkača, uspio je ono što nikome nije pošlo za rukom da za nekoliko godina na Drini, na ledini, vaspostavi ugostiteljsko, turistički, hotelijerski, kulturni, sportski i duhovni kompleks „Sunčana reka“, koji je, po sadržajima i posjeti, bez premca na obje obale Drine.

A, Zoran je Loznici darovao i restoran „Evropa“, sa sjanim salonima, a u jednom i restoran nacionalne kuhinje u Vukovom Tršiću, kraj samog saborišta.

-Drago mi je da se radujem kad pomislim na moje slavne pretke, a redovno sam srećan i na moje potomke,jer su mi Milutin i kćerka Milena darovali divne unuke – Filipa, Savu i Đorđa.

ISTOK